శుభాకాంక్షలు

 🌷💐🌹💐🌹💐🌹💐🌷💐🌷💐🌷💐🌷

           నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు 

                              2023

🌷💐🌺💐🌷💐🌺💐🌷💐🌹🌺💐🌺🌷

మధురమైన భాష

🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦                                              

తేనెను మించిన మాధుర్యం 

తెలుగు భాషకే సొంతమన్నది నిత్య సత్యం.. 

ప్రతి పదంలో పరిమళించే కమ్మదనం

ప్రతి పాదంలో జాలువారే రసరమ్య భావజాలం!

యాభైఆరు అక్షరాల కూర్పుతో 

అలరారే  తెలుగు అక్షరమాల... 

సంస్కృతీసంప్రదాయాల విలువలు 

చాటిచెప్పే వరహాల విరుల మాల !

కలం పట్టి కాగితం వేపు

అలవోకగా  చూస్తే చాలు...

ఆలోచనలు అక్షరాలై 

బారులు బారులుగా సాగిపోతూ

మధుర గీతాలై మది నిండిపోయి

ఆనందపు వెల్లువలు కురిపిస్తాయి...

పరభాషను  ప్రేమించడం తప్పని అనం...

తల్లి భాష ప్రాధాన్యం ఎరుగకపోవడమే నేరం..

భావవీచికలు చుట్టుముట్టి చెలరేగిన వేళ...

అవి సరైన ఆకృతి దాల్చి 

నిలిచేది సొంత భాషలోనే...

గుండె వేదనాభరితమై కుంగుతున్న వేళ

కారే కన్నీటి చుక్కలు... శిలలను సైతం

కరిగించగల కావ్యాలయేదీ 

సొంత భాషలోనే...!

అమ్మతోడి సాన్నిహిత్యం

మరెవరితోనైనా సాధ్యమామరి !!

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

                  ఆంధ్రభూమి సచిత్ర వార పత్రిక 

           ---- 18.7.2013 సంచికలో ప్రచురితం ----

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

నువ్వు నాకు నచ్చలేదు...

🌷

      సాయంత్రం నాలుగు గంటలకు ఆఫీస్ లో పర్మిషన్ తీసుకుని,ఇల్లు చేరుకున్నాడు నూతన్ కుమార్  . ఇంట్లో అంతా అప్పటికే రెడీ అయి ఉన్నారు. అతను రాగానే పది నిమిషాల్లో బయటపడి కారెక్కి  బయలుదేరారు. మరో పావు గంటలో ఆ ఇంటికి చేరుకున్నారు. ఇంతకీ ఆ ఇల్లు నూతన్ కుమార్  కోసం పెళ్లి చూపులు చూడడానికి వెళ్ళిన ఇల్లు.

    అతనికి ఇదేమీ  కొత్త కాదు.మొదటిదీ కాదు. పదిహేనవది ! అతనో  సాఫ్ట్ వేర్  ఇంజనీర్. మంచి పేరున్న కంపెనీలో లక్ష పైగానే అందుకుంటున్నాడు.  పైగా  ఒక్కడే కొడుకు. ఆస్తిపాస్తులూ దండిగానే ఉన్నాయి. ఇక చెప్పేదేముంది! అతని చూపులు నేల మీద ఉండడం లేదు. extraordinary expectations  ! పోనీ... ఏమైనా గొప్ప అందగాడా అంటే... జస్ట్.. యావరేజ్..! పొడవు అంతంత మాత్రమే. చామన ఛాయ..చిరుబొజ్జ! పల్చని జుట్టు! ఇదీ అతని పర్సనాలిటీ !

   ఉద్యోగంలో చేరి, సంవత్సరం గడిచాక, మొదటిసారి ఓ సంబంధం తెలిసిన వాళ్ల ద్వారా వస్తే చూడడానికి వెళ్లారు. అమ్మాయి చక్కగా ఉంది. తనూ సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీరే. మంచి రంగు, ఒడ్డు పొడుగూ...సుపర్బ్ గా ఉంది. కానీ, వెంటనే నచ్చింది అని చెప్పడానికి అహం అన్నది అడ్డొచ్చి... ఇంటికి వెళ్లి కబురు చేస్తామని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు. మొదటి సంబంధమే చక్కగా ఉన్నందుకు కొడుకు అదృష్టానికి మురిసిపోయారు తల్లిదండ్రీ. తీరా.. అతని 'రెస్పాన్స్' చూడగానే ఆలోచనలో పడ్డారు.  

" ఏమిటో నాన్నా, అంతా బాగుంది కానీ, ఇల్లే నాకంతగా  నచ్చలేదు. ఆ మర్యాదలూ అంతంత మాత్రమే..మనకొద్దమ్మా..."

 సరే అనుకొని మౌనంగా ఉండి పోయారు తల్లిదండ్రులు. అలా అలా.. మరో నాలుగు సంబంధాలు తెలిసిన వాళ్ల ద్వారానే వచ్చాయి. బ్యాంకు ఉద్యోగిని కలర్ తక్కువ అన్నాడు. గవర్నమెంట్ కాలేజీలో లెక్చరర్ ను మరీ లావుగా ఉందన్నాడు. మరొకరేమో 'ముదురు' అన్నాడు. అతని వాలకం కనిపెట్టిన బంధుమిత్ర వర్గం చేతులెత్తేశారు. మరో సంవత్సరం ఖాళీ. 

 ఇక లాభం లేదనుకుని, మ్యారేజి బ్యూరోలను సంప్రదించారు. వాళ్ల దగ్గర కొదవేముంటుంది సంబంధాలకి...! కదిలిస్తే చాలు.. కోకొల్లలుగా గుప్పిస్తారు. వాళ్లకు కావాల్సింది 'కమిషన్' ! అంతే. లెక్కకుమిక్కుటంగా చూపించిన మ్యాచెస్ లో ఏది ఎన్నుకోవాలో తెలియక, తల్లిదండ్రుల్నీ, తన కజిన్ సిస్టర్స్ ఇద్దర్ని కూర్చోబెట్టుకుని ఎట్టకేలకు అందరి సూచనల మేరకు  ఓ నాలుగైదు సెలెక్ట్ చేశాడు నూతన్.  వరుసగా మొదలెట్టి ఓ నెలలోపు అన్నీ చుట్టబెట్టేశారు. 

    అప్పుడైనా ఓకే అన్నాడా..! ఒకరు పొట్టి అన్నాడు, ఒకరేమో... ఫోటోలో ఉన్నట్టుగా లేదన్నాడు. ఇంకో అమ్మాయి...అంతా బాగుంది కానీ.. పళ్ళు ఎత్తు అన్నాడు. మంచి ఉద్యోగాలు. స్థితిమంతులు, సంస్కారం కలిగిన కుటుంబాల వాళ్లే...  అయినా... అతని కంటికి మాత్రం ఆనలేదు. అతని విపరీత ధోరణికి అతని ఇద్దరు కజిన్స్ తన పట్టుకొని గుడ్ బై చెప్పేశారు. తమ 'అన్న' అన్నవాడి అందచందాలు, శక్తి సామర్ధ్యాలు తామెరుగనివేమీ  కాదు. వాళ్లకు విచిత్రంగా తోచిందేమిటంటే... చూసిన అమ్మాయిలందరినీ ఇతనే వద్దంటున్నాడు... అమ్మాయిలు అన్ని క్వాలిఫికేషన్ లు  ఉండి కూడా కిమ్మనకుండా ఉంటున్నారు. మరోవైపు... సర్వేలేమో.. అమ్మాయిల సంఖ్య తక్కువ అయిపోయింది.. అబ్బాయిలకు అమ్మాయిలు దొరకడం లేదంటూ ఒకటే ఘోషిస్తున్నాయి..!! దానికీ, ప్రస్తుతం జరుగుతున్న తతంగానికీ లంకె అసలు కుదరడం లేదు..పాపం ! ఇద్దరూ అమ్మాయిలేగా.. ! పైగా పెళ్లి కావలసిన వాళ్ళు!అర్థం గాక ( దిక్కు తోచక )ఆలోచనలో పడిపోయారు !

 తల్లికి,  తండ్రికీ కూడా విసుగొచ్చి చేతులు ముడుచుక్కూర్చున్నారు. ఎవరికితప్పినా బ్యూరో అతనికి తప్పదు కదా ! ఇంకా లోతుగా వెతికి వెతికి... ఓ సంబంధం చూపించాడు. 

    పరవాలేదు, మరీ అంత అందగత్తె కాకపోయినా, అమ్మాయి లక్షణంగానే ఉంది. సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీలో చేస్తోంది. మంచి జీతం. మంచి కుటుంబం! ఇద్దరూ ఒకే ఫీల్డు. బాగుంటుందని తల్లీ దండ్రీ మొగ్గు చూపారు. ఈసారైనా ఇది కుదురుతుందన్న ఆశతో వెళ్లి చూసొచ్చారు. 

" అమ్మా, అంతా బాగుంది.. కానీ, నాకంటే నెలరోజులే చిన్నది.ఎలాగమ్మా... !"

" ఒక్కరోజైనా చిన్నదే కదరా.. అంతా బాగుంది. ఎన్ని చూశాము! అన్నింటిలోనూ ఇది మాకు బాగా నచ్చింది.ఓకే చెప్పేద్దాము... "

అన్నారు ఇద్దరూ. 

" సరే, నాక్కాస్త టైం ఇవ్వండి.. ఆలోచిస్తాను.. "

అంటూ బయటికెళ్లిపోయాడు  నూతన్. అతనాలోచించటానికి నెల పట్టింది. అయినా, గుంజాటన తెగలేదు. ఈలోగా అమ్మాయి తండ్రి ఏ సంగతీ చెప్పండని ఫోన్ చేశాడు. సరిగ్గా అప్పుడే బ్యూరో అతను 'మరోటి' చూపించాడు. సరే.. ఏముంది... చూసొద్దాం.. ఏది బాగుంటే అదే ఓకే చేద్దాం .. అనుకుంటూ ముగ్గురూ వెళ్లారు. తీరా చూస్తే మునుపటివే బెటర్ అనిపించి ఉసూరుమంటూ  తిరుగు ముఖం పట్టారు.

   సరే..క్రితం చూసిన అమ్మాయి తండ్రికి ఫోన్ చేద్దామనుకుంటుండగా... అనుకోని విధంగా బాగా దగ్గరి చుట్టం వచ్చి ఓ సంబంధం చెప్పాడు. తెలిసినవాళ్లయితే బాగుంటుంది కదా అని బిలబిలమంటూ వెళ్లారు. ఇదిగో.. ఈరోజు వెళ్ళింది ఆ సంబంధం కోసమే..! ఇది పదిహేనోది.

    ఫలహారాలు, కాఫీలు పూర్తయ్యాక, అమ్మాయిని చూపించారు. కళ్ళు తిరిగాయి ముగ్గురికీ. పొట్టిగా, నల్లగా,  బాగా బొద్దుగా ఉండి... 'బాబోయ్' అనుకున్న వాళ్ళ మొహాలు ఒక్కసారిగా వాడిపోయాయి. గతంలో చూసిన సంబంధాల తాలూకు అమ్మాయిలంతా కళ్ళముందు కదిలి, వెక్కిరించినట్లయింది  వాళ్లకి ! 

     చివరాఖరికి... వాళ్లకు బోధపడిన నగ్న సత్యం.. అబ్బాయికి గానీ, అమ్మాయికి గానీ, మొదట్లో వచ్చే సంబంధాలే భేషైనవి... సరైనవి.. ఇంకా ఇంకా చూద్దామనుకుంటే, కాలం గడిచే కొద్దీ, వయసు పెరిగిపోయి, తమ ప్రమేయం లేకుండానే శరీర ఆకృతులు మారిపోయి, ఇదిగో ఇలా... ఏదో ఒకటిలే అని సర్దుకుపోయే పరిస్థితి దాపురిస్తుంది...!

 ముగ్గురి కళ్ళు తెరిపినబడి, ఇంటికి వచ్చి చతికిలబడ్డారు. అప్పుడు జ్ఞానోదయమై, తీర్మానించుకుని,  క్రితంచూసిన  పదమూడవ సంబంధం..అదే.. సాఫ్ట్వేర్ ఉద్యోగిని తండ్రికి ఫోన్ చేశారు.

" మీ అమ్మాయి మాకు నచ్చిందండీ.  ఓ మంచి రోజు చూసుకుని మీ ఇంటికి వచ్చి, అన్ని విషయాలూ మాట్లాడుకుందాం అనుకుంటున్నాం.."

 పెళ్ళికొడుకు తండ్రి గొంతులో ధీమా గమనించిన అమ్మాయి తండ్రి, 

" అలాగాండీ, సంతోషం. ఒక్క నిమిషం.. మీ అబ్బాయి అక్కడే ఉండి ఉంటే, ఓసారి ఫోన్ అతనికివ్వండి. మా అమ్మాయి మాట్లాడుతుందట..."

అన్నాడు. ఓసారి అయోమయంగా చూసి, కొడుక్కి ఫోన్ ఇచ్చాడాయన. 

" హలో.. నూతన్ కుమార్  గారూ.. నేను మీకు నచ్చినందుకు చాలా సంతోషమండీ. ఈ మాట చెప్పడానికి రెండు నెలల సమయం కావాల్సొచ్చింది  మీకు..! కానీ...for your information... sorry to say... మీరు నాకు నచ్చలేదు..."

 ఓ క్షణం ఆగి, 

"...ఒక్కమాట.. ! ఏమీ అనుకోకండి. అడక్కపోయినా ఓ చిన్న సలహా.. పెళ్లిచూపులకి వెళ్ళే ముందు.. మీ ఇంట్లో నిలువుటద్దాలు ఉండే ఉంటాయి..వెళ్లి దాని ముందు నిలబడి, ఓసారి మిమ్మల్ని మీరు పరీక్షగా, తదేకంగా, పరకాయించి చూసుకోండి.."

"..................."

"... అమ్మాయి నా పక్కన నిలబడితే బాగుంటుందా లేదా అని కాదండీ... అమ్మాయి పక్కన నిలబడ్డప్పుడు

నేను బాగుంటానా లేదా అని ఆలోచించుకుంటే మంచిది..."

 ఊహించని ఉత్పాతానికి బుర్ర గిర్రున  తిరుగుతుండగా...

"... బై ది బై... నా పెళ్లి సెటిల్ అయిపోయిందండీ.. రెండు వారాల్లో ముహూర్తం..! once again..నేను మీకు నచ్చినందుకు సంతోషం.. కానీ..too late  !మీరే నాకు నచ్చలేదు. Bye.. bye forever.. "

ఫోన్ కట్ అయింది. మ్రాన్పడిపోయి, సోఫాలో కూలబడిపోయాడు నూతన్ కుమార్. మాటిమాటికీ అతని చెవుల్లో.. నువ్వు నాకు నచ్చలేదు... నువ్వు నాకు నచ్చలేదు.. అన్న ఆ అమ్మాయి మాటలే ప్రతిధ్వనించసాగాయి.'ఆలస్యం అమృతం విషం' అన్న చందాన అయిందాతని పరిస్థితి ! అదే క్షణంలో, ఎందరు అమ్మాయిల్ని ఇదే విధంగా తాను  క్షోభ  పెట్టి ఉంటాడో తలపుకొచ్చి, అతని తల వాలిపోయింది. 

**************************************.

     

ఆశాదీపం ఆరిపోనీకు...

🌷

కలిమి పోయిందా ? 

కలవరపడకు...

కష్టపడితే కలిసొస్తుంది...

బలిమి పోయిందా..? 

బాధపడకు...

బతుకుబండేమీ ఆగిపోదు... 

ఆరోగ్యం దిగజారిందా..? 

దిగులు పడకు... 

బాగయ్యే మార్గాలున్నాయి...వెతుకు... 

అయితే...

ఆశ ఆవిరైపోయిందా... !

నీవు జీవన్మృతుడవే సుమా... 

ఆ దీపం ఆరిపోనీకు ఎప్పటికీ... 

ఆశాజీవికి అపజయమెక్కడిది మిత్రమా !!

****************🌷*****************

'తాళి' మహత్యం !

🌷

పఠనం ఆమెకిష్టం.. ఆయనకేమో అయిష్టం 

కవిత్వం ఆమె ప్రాణం.. అతనికి కలవరం !

రచన ఆమె వ్యాపకం.. రుచించదతనికి పాపం !

సినిమా పిచ్చి అతనికి.. ఆమెకేమో తలనొప్పి !

ఒకరు గలగలా పారే ప్రవాహం.. 

మరొకరు మౌనానికి నిత్యం దాసోహం !

రుచులు.. అభిరుచులు.. వేర్వేరు.. 

అవి ఎన్నడూ కలవని భిన్నధృవాలు.. !!

కలిశాయి చిత్రంగా.. అంతరంగాలు !

తనువులు వేరు.. తలపులు ఒకటే.. 

సమస్య ఒకటే .. పరిష్కారం ఇద్దరిదీ.. !

కలిపింది ఇద్దరినీ... 'తాళి' బంధం !

ఒకే చూరు కింద సహజీవనం !!

కలహాలతో కాపురం.. కష్టమైనా వారికిష్టం.. 

అలకలు అతిసహజం.. అయినా.. 

అరక్షణంలో మటుమాయం... !

పుట్టుకలు ఎక్కడో ఎరుగని వైనం !

పరస్పరం చేపట్టి అల్లుకున్న అనుబంధం !

వత్సరాలెన్ని గడిచినా వడలని, సడలని 

ఏడడుగుల బంధం వారిది.. 

ఏడేడుజన్మలకూ వీడనిది !

ఒకరికి ఒకరు వారు.. ఒకరు లేక మరొకరు లేరు !

అది అపురూపమైన ఆలుమగల బంధం.. 

బ్రతుకంతా తోడూనీడై 

కలిసి సాగే ప్రియమైన ప్రేమ ప్రయాణం  !!

***************🌷***************

నిస్వార్ధంలో స్వార్థం !!

🌷

చిరకాలం జీవించాలని లేదు... 

అర్ధాంతరంగా పోవాలనీ లేదు !

కాసులు కోట్లాది  కూడబెట్టాలని లేదు... 

కన్నబిడ్డలకు కాసింత కట్టబెట్టాలనుంది !

ఇంద్రభవనమైతే వద్దు... ఇల్లన్నదొకటి చాలు.. 

అదృష్టవంతుల్ని చూసి అసూయపడను..అయితే...  

నాకూ కాస్త అంటించమంటాను ఆ దైవాన్ని !

సమస్యలు,  సవాళ్లు వద్దనుకోను... 

ఆ సుడిగుండం దాటే ధైర్యం కోరుకుంటాను...   

ఆశలున్నాయి నాకు ... అత్యాశలైతే లేవు.. 

అవధులు దాటే ఆశయాలు.. నా చెంతకు చేరలేవు...

నా శక్తిసామర్థ్యాలు వాటికెరుకే గనుక !

ఆదర్శాలు వల్లించలేను..ఆచరించే దమ్ము లేదు మరి..!

అనునిత్యం.. 'అందరం'  బాగుండాలనుకుంటాను...

అందులో ఖచ్చితంగా  నేనూ ఉంటాను గనక  !!   🙂

*****************🌷******************

ప్రతీ జీవితం ఓ ప్రయాణమే.. 12.. ముందు నుయ్యి... వెనుక గొయ్యి... ! ఆ క్షణాలు !

 🌺

   ఒక్కోసారి,   కొన్ని విషయాల్లో... అవి ఎలాంటివైనా సరే... చిన్నవి కానీయండి, పెద్దవి కానీయండి.. గుండె నిబ్బరం అనేది ప్రముఖ పాత్ర వహిస్తుంది. ఇలా ఎందుకన్నానంటే... 

    ఆ రోజు నాకు బాగా గుర్తుంది. బహుశా అంత త్వరగా మరిచిపోలేనేమో కూడా. ఎన్నో సంవత్సరాల క్రితం నాటి మాట. అవి నేను ఓ ప్రాథమిక పాఠశాలలో పనిచేస్తున్న రోజులు. ఓ రోజు... మధ్యాహ్నం నుండి సాయంత్రం దాకా ఊహించని రీతిలో కుంభవృష్ఠి కురిసింది. ఊరు వాడా ఏకమై వరదలా  వర్షపు నీరు పారింది. ఎక్కడెక్కడి  గుంటలన్నీ పూర్తిగా నీటితో నిండిపోయి, అది శీతాకాలమైనా వర్షాకాలాన్ని తలపింపజేశాయి. వేసవిలో ఆ గుంటలన్నీ పూర్తిగా ఎండిపోయి బీటలు వారి ఉంటాయి. కానీ ఈ వర్షం మూలాన అవన్నీ  చిన్నపాటి చెరువులుగా మారిపోయాయి. 

    అలాంటి సమయాన,  నేనో రోజు సాయంత్రం నాలుగున్నర ప్రాంతంలో బజార్లో అర్జెంటుగా కొనవలసినవి ఉండడం వల్ల ఇంటి నుండి బయలుదేరాను. మా ఇంటి వెనక రైలు మార్గం ఒకటి ఉంది. అది బాగా ఎత్తులో ఉంటుంది. ఇరువైపులా బాగా లోతైన గుంటలు !  ఎండాకాలంలో అయితే జనాలంతా రైలు కట్ట దిగి ఈ గుంటల్లోనే నడిచి,  వస్తూ పోతూ ఉంటారు. అందువల్ల అక్కడ ఓ దారి లాగా ఏర్పడిపోయింది. మామూలు రహదారి ఉన్నది కానీ, అది చుట్టూ...పైగా  దూరం అని అందరూ ఈ దారిని ఎంచుకున్నారు.

    ప్రస్తుతం పరిస్థితి పూర్తి భిన్నంగా ఉంది. అవతలి వైపు వెళ్లాలంటే రైలు కట్ట దాటి వెళ్లాలి. నీటి గుంటల మూలాన ఇప్పుడేమో దాటలేని పరిస్థితి ! అందుకని నేరుగా రైలు పట్టాల వెంబడి  వెళ్లి, అక్కడ నీరు లేని, కాస్త ఎత్తైన ప్రదేశం నుండి వెళ్లాలి. 

     ఈ పరిస్థితి ఏమాత్రం ఊహించని నేను.. యధాలాపంగా ఇవతలి గట్టు  ఎక్కి, పట్టాల మీదకి చేరుకున్నాను. తలవంచుకొని నడుస్తున్న నేను ఉన్నట్టుండి తలెత్తాను. ఇద్దరు, ముగ్గురు కింద  నిలబడి నావైపే  చూస్తూ, చేతులూపుతూ ఏమిటో అరుస్తున్నారు.. ! నాకేమీ అర్థం కాలేదు. చూపు మరల్చి  వెనుతిరిగాను. అప్పుడు కళ్లబడిందది... !!అల్లంత దూరాన రైలు కూత వేస్తూ కదలి వస్తోంది. దూరాన ఉన్న గుబురు చెట్లు, ఎత్తయిన ఫ్యాక్టరీ గొట్టాల మూలాన రైలయితే కనిపించడం లేదు గానీ అది  అతి సమీపంలో ఉన్నదనడానికి చిహ్నంగా అది విడిచిన  పొగ ఉవ్వెత్తున లేస్తోంది. గట్టు ఎక్కేటప్పుడు నా హడావుడిలో అది వేసిన కూత నాకు వినపడలేదు. ఆ ప్రయత్నంగా వెనక్కి  తిరిగి చూశాను. లాభం లేదు... పట్టాలు దాటి మళ్ళీ వచ్చిన వైపే తిరిగి వెళ్దామన్నా వీలుగాని పరిస్థితి ! పోనీ ముందుకు సాగుదామా అనుకుంటే... అది వచ్చేలోగా గమ్యం చేరుకోలేనని తెలుస్తూనే ఉంది. పక్కకు తిరిగి నిలబడదామా అనుకుంటే, రైలు పట్టాల పక్క స్థలం చాలా ఇరుగ్గానూ, ఏటవాలుగానూ ఉంది. పొరపాటునో, తొట్రుపాటుతోనో కాలు జారిందో... కింద అగాధం లాంటి నీటి కుంటలో పడటం ఖాయం.. ! దానిలోతు  ఎంత ఉంటుందో ఊహించగలను. పైగా... అంతా బురద నీరు.. పిచ్చి  మొక్కలు దుబ్బులుగా పెరిగి ఆ నీటినంతా దాదాపు కప్పేశాయి.అందులో గానీ  పడ్డానంటే... అంతే సంగతులు ! అలా కాకున్నా... రైలుకు అతి సమీపంలో ఉన్నందున, అది ఏ కాస్త నన్ను తగిలినా... !? ఆ ఊహ మెదలగానే... నా గుండె లయ తప్పింది.

     ఆ క్షణంలో.. ముందు నుయ్యి వెనక గొయ్యిలా అయిపోయింది నా పరిస్థితి !! ఎటూ  పాలుపోని  స్థితిలో రెండు క్షణాలు అచేతనంగా ఉండిపోయిన నన్ను  అనూహ్యంగా తక్షణ కర్తవ్యం తట్టి లేపింది. గుండె చిక్కబట్టుకుని, గబగబా అడుగులు వేస్తూ, పరుగు లాంటి నడకతో కాస్త 'సేఫ్' గా ఉన్న చోటికి కదిలిపోయాను. ఆ సమయంలో నా మనస్థితిని మాటలలో వర్ణించలేను.

    నా భయాన్ని, ఆందోళననూ ఏ మాత్రం లెక్కచేయకుండా, భూతంలా  ఆ రైలు దూసుకు రానే వచ్చింది. రైలు కూత, ఆ ఇంజను మోత అంత కర్కశంగా, కర్ణకఠోరంగా ఉంటాయన్న నిజం మొట్టమొదటి సారి తెలిసొచ్చింది నాకు !  ప్రాణాలరచేత పట్టుకుని, పట్టాలకు కాస్త  దూరంగా  ఎలాగో నిలదొక్కుకుని నిలబడిపోయాను. అంతే ! మరో క్షణంలో అది నన్ను దాటుకుని తాపీగా వెళ్ళిపోయింది. భయంతో మూసుకుపోయిన నా కళ్ళు మెల్లిగా తెరిపినబడ్డాయి.

    తెరిచిన నా కళ్ళకు.. ఇందాక నన్ను హెచ్చరిస్తూ, చేతులూపిన వాళ్ళు ఆవలిపేపు నన్నే చూస్తూ కనిపించారు. అప్పుడు అర్థమైంది నాకు..వాళ్ళ సైగలకర్థం ! నేను క్షేమంగా కనిపించేసరికి.. వాళ్ళు చిన్నగా నవ్వుకోవడం గమనించాను. గట్టిగా ఓసారి ఊపిరి పీల్చుకున్నాను ... 

      ఎప్పుడు గట్టు దిగి అవతలపడ్డానో  ఏమో... నాకే తెలియదు. ఆ తర్వాత షాపింగ్ చేస్తున్నానన్నమాటే గానీ... నా కాళ్ళలో వణుకు మరో అరగంట దాకా తగ్గుముఖం పట్టలేదంటే నమ్మండి !  చాలా రోజుల దాకా... ఆ క్షణాలు మరపుకు రాలేదు. గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా..బాబోయ్ ! ఎలాగో బ్రతికి బయట పడ్డానుగా.. అనుకోకుండా ఉండలేకపోయేదాన్ని!

     జీవన యానంలో ఇలాంటివీ ఓ భాగమే కదా అనిపిస్తూ ఉంటుంది  నాకు అప్పుడప్పుడు ... ! 🙂

*****************************************

నేనూ ఇంతేనేమో... !

🌹

    సమయం ఒంటిగంట కావస్తోంది. మిట్ట మధ్యాహ్నం... స్కూల్ నుండి ఇంటికి బయలుదేరి వస్తున్నాను. దాదాపు ఇల్లు సమీపిస్తుండగా... ఓ దృశ్యం నన్నెంతో ఆకర్షించింది. లెక్కలేనన్ని  బిందెలు... ఒకదాని వెనుక ఒకటి వరుసగా నిలబడి ఉన్నాయి. అందులో ప్లాస్టిక్, స్టీలు,  కంచు..తోపాటు...  అక్కడక్కడా విరిగిన ప్లాస్టిక్ బకెట్లు, పగిలిన సత్తు గిన్నెలూ... అలా రకరకాలు ఉన్నాయండోయ్ ! 

   ఆ కాలనీలో  మధ్య తరగతి, దిగువ మధ్యతరగతి కుటుంబాలు ఎక్కువ. చాలామంది అద్దె ఇళ్లలో ఉంటున్న వాళ్లే. ఆ ఇళ్లలో నీటి సౌకర్యం ఉండేవి చాలా తక్కువ. వాళ్లకంతా ఈ వీధిపంపే దిక్కు !     మెల్లిగా వాటిని పరిశీలిస్తూ అడుగులు ముందుకు వేశాను. ఆ వీధి మొదట్లో ప్రారంభమైన ఆ బిందెల వరుస వీధి చివర నున్న కొళాయి వద్ద ఆగిపోయింది. చిన్నగా నవ్వుకుంటూ అక్కడే రెండిళ్ళ అవతల ఉన్న మా ఇంట్లోకి గేటు తీసుకుని వెళ్ళబోయాను. సరిగ్గా అప్పుడే బుస్సుమని శబ్దం చేస్తూ సన్నగా నీటి ధార ప్రారంభమైంది. అంతే! అంతవరకూ బిందెల సొంతదారులు ఏమూల దాక్కుని ఉన్నారో ఏమో... ఒక్కుమ్మడిగా బిలబిలమంటూ వచ్చి, కొళాయి చుట్టూ మూగారు. అంతవరకూ ప్రశాంతంగా ఉన్న ఆ వాతావరణం ఒక్క క్షణంలో అరుపులతో, కేకలతో, సణుగుళ్లతో... ఇంకా చెప్పాలంటే తిట్లతో నిండిపోయింది. ఆ క్షణంలో బిందెలు కాసేపు నాట్యం చేశాయి. అంతవరకూ వరుసలో కిమ్మనకుండా ఉన్న సరంజామా కాస్తా వాటి యజమానుల చేతుల్లోకి, చంకల్లోకి ఎక్కి కూర్చుంది.  లోపలికి పోబోతూ ఆగిన నాకు ఈ తమాషా కాస్త చూడాలనిపించి, అక్కడే ఆగిపోయాను.

    చిత్రమేమిటంటే... ఎక్కడో వరుసలో చివర్లో ఉన్న బిందెలు తెచ్చి ముందుకెళ్లి నిలుచున్నారు కొందరు ! కొందరైతే మెల్లిగా వెనకనున్న  బిందెలు తీసుకెళ్లి ఎవరూ చూడడం లేదులే అనుకొని వరుసలో ముందుగా ఉన్న బిందెల మధ్య దూరుస్తున్నారు. మరికొందరు దౌర్జన్యవాదులు దురాక్రమణ చేస్తూ జబర్దస్త్ గా వెళ్లి పంపు కింద బిందె పెట్టేస్తున్నారు, ఇదేమిటని అడిగితే...

" నా వంతే... ముందు నేనే పెట్టా..." 

 అని  దబాయిస్తున్నారు. నువ్వు నోరు ముయ్యి అంటే నువ్వే ముయ్యి అంటూ యుద్ధం ప్రకటించేస్తున్నారు.

' ఔరా ' అని  ముక్కు మీద వేలేసుకున్నాను. అంతా గమనిస్తున్న నా కళ్ళు అక్కడే ఓ వారగా నిలబడి, ఆ గుంపువేపే చూస్తున్న సుశీల మీద పడ్డాయి. ఆమెకు కాస్త ఎడంగా వరుసలో ఆమె ఆకుపచ్చ బిందెను గుర్తుపట్టాను. ఇంతలో ప్రమీల... ఒక చేతిలో కూరగాయల సంచి, మరో చేతిలో నిండుగా ఉన్న సరుకుల సంచీ పట్టుకుని ఆదరాబాదరాగా మా పక్కనే ఉన్న తన  ఇంట్లోకి దూసుకుపోయింది. మరుక్షణంలోనే సంధించి వదిలిన బాణంలా బయటపడి వరుసలో సుశీల కన్నా ఎంతో దూరంగా ఉన్న తన బిందె పుచ్చుకొని,  ముందుకెళ్లి గుంపులో కలిసిపోయింది. రెండు మూడు నిమిషాలు గడిచిపోయాయి. గేటుమూస్తూ  లోపలికి వెళ్ళి పోదాం అనుకుంటూ అటు తిరగబోయాను. కానీ చంకలో నీళ్ల బిందెతో గబగబా వస్తున్న ప్రమీలను చూసి మళ్ళీ ఆగిపోయాను. పాపం...! సుశీల ఇంకా అక్కడే నిలబడి ఉంది. ఆమె ఆకుపచ్చ బిందె వరుసలో 'సిన్సియర్' గా నిలబడి ఆమె వంక దీనంగా చూస్తోంది.

    ఇదంతా చూస్తూ ఉంటే..

" నోరు ఉన్న వాడిదే రాజ్యం సుమీ.. "

 అన్న మాట అక్షరాల నిజమని అనిపించింది నాకు!!

 "ఈ మాత్రం దానికి కొండవీటి చాంతాడులా ఈ బిందెల  క్యూ దేనికో.. !"

 అనుకుంటూ అంతకంతకూ పెచ్చు పెరిగిపోతున్న కోలాహలాన్ని మరి చూడాలనిపించక లోనికి దారి తీసాను.

               ****  *****   *****

  సమయం మధ్యాహ్నం రెండు కావస్తోంది. తిరిగి స్కూలుకు బయలుదేరాను. గేటు దాటిన నాకు.. ముప్పావు గంట క్రితం చెలరేగిన యుద్ధ వాతావరణం మచ్చుకైనా కనిపించలేదు. సద్దు మణిగి నిర్మానుష్యంగా ఉంది. కానీ... చిత్రంగా పంపు నుండి నీళ్లు ధారగా పారిపోతూ ఉన్నాయి.

     కాసేపటి క్రితం వరకూ ఇదే నీళ్ల కోసం హోరాహోరీ పోట్లాడుకున్నారు.. మరి ఇప్పుడో ! వీధినంతా జలమయం చేస్తూ వృధాగా పోతున్నాయి ఆ  నీళ్లు.. ! ఓ క్షణం పాటు ఆ మనుషుల ప్రవర్తనను చీత్కరించుకున్నాను. కాస్త ఆగితే.. తాపీగా.. ప్రశాంతంగా,  ఏ గొడవా లేకుండా  కావలసినన్ని  నీళ్ళు పట్టుకోవచ్చు గదా..! అనుకున్నా. కానీ... మరుక్షణమే మెరుపులా  మెరిసిన ఓ ఆలోచన నన్ను ఊపివేసింది.

   ఇంట్లోనే నీటి సౌకర్యం ఉన్న నాకు వీధిలోకెళ్లి తెచ్చుకోవాల్సిన అవసరం ఏమాత్రం లేదు. కానీ.. కానీ...  నా బిందె కూడా ఆ వరుసలో ఉండి ఉంటే... !నేనూ వాళ్లలో ఒకదాన్నయి ఉండేదాన్నేమో !!

      నిటారుగా అయిపోయాను... !

******************************************

 

ఏడంతస్తుల మేడ !

🙂

అందమైన బొమ్మరిల్లు నా ఇల్లు...

పూరిళ్లయితేనేమి గాక  !

నాకదే ఏడంతస్తుల మేడ  ! 

ఇది మమతానురాగాలు

వెల్లివిరిసిన చిన్ని గూడు... 

మధుర జ్ఞాపకాలు

గూడు కట్టుకున్న మందిరం... 

నిధి నిక్షేపాలకవి సరి సమానం

అవి నా ఆత్మ బంధువులు 

కలతలు, కన్నీళ్లు.. కష్టాలు, కడగండ్లు.. 

వచ్చి పోయే  చుట్టాలు...!

నా ఈ కుటీరం 

నను  సేదదీర్చే బృందావనం !

ముంగిట్లో  ముత్యాల ముగ్గులు

అటూ ఇటూ  అలరించే...

మందారాలు... మల్లెమొగ్గలు !!

అటుపై నర్తించే వన్నెవన్నెల 

సీతాకోకచిలుకలు... 

అనుదినం... అనుక్షణం

నను ఆహ్లాదపరిచే నేస్తాలు... 

అల్లంత దూరాన పారే 

సెలయేటి గలగలల సరిగమలు

చేస్తాయి వీనుల విందులు.. !

గాలికి ఊగే కొమ్మల రెమ్మల

వాయిద్యగోష్ఠులు... ఆపై... 

వంత పాడుతూ కొమ్మ చాటు కోయిల

కుహూ... కుహూ రాగాలు... !

అలసి సొలసి మేను వాల్చిన నాకు... 

అవి జోల పాటలవుతాయి...

నిదురమ్మ ఒడిని జేర్చి

విశ్రమింపజేస్తాయి... 

కమ్మని కలల్ని రప్పిస్తాయి ... !

ఇంతకన్నా వైభోగం

మరెక్కడైనా దొరకునా...? 

పోటీ పడగలదా 

దీనితో ఏ భవంతైనా ? 

అందుకే.... నా ఈ కుటీరం 

నాకెంతో ప్రియం.. !

పూరిళ్లయితేనేమి గాక... !

నాకిదే ఏడంతస్తుల మేడ  !!😊

************************************

  

పసిపాపగ మళ్లీ పుట్టాలని... !

🌷

కల్లాకపటం ఎరుగని

పాల బుగ్గల ఆ పసితనం

కల్మషం,  కాఠిన్యం దరిజేరని 

బాధ్యతలకతీత మైన నా బాల్యం 

నాకు మళ్ళీ కావాలి... 

కదులుతున్న కాలమా, కాస్త ఆగవా !

వెనుకకు మరలి గతంలోకి పరుగిడవా !

ఏ బంధం లేని బంధువులు 

అనుబంధాలే బంధాలై 

పెన వేసుకున్న స్నేహాలు

అయినవాళ్లను సైతం మరిపించి

మధురస్మృతులుగా మిగిలిపోయిన

నా నేస్తాలు ! నాకు మళ్ళీ కావాలి...

ఆ స్వేచ్ఛాజీవనంలోకి

తిరిగి నన్ను నడిపించవా !

నిద్రలేని రాత్రులు,

తీరిక దొరకని క్షణాలు...

అయినా... ప్రతీ  క్షణం

ఎగసిపడే ఆనంద కెరటాలు !!

తీయనైన ఆ బానిసత్వ సేవలు !!

నడి వయసులో,  నడిసంద్రంలో 

ఆ జీవనయానం....

గతించిన గతంలోని

సజీవ జ్ఞాపకాలతో సహజీవనం..

నాకు మళ్ళీ కావాలి.. ప్రసాదించవా !

ఒక్క  ఘడియ సైతం

తిరిగి రాదని తెలుసు...

అయినా లోలోన...ఆశ ! ఏదో ఆశ...!

అత్యాశే...! అయినా మారాం  చేస్తోంది

పిచ్చి మనసు...! అందుకే...

ముందుకు కదులుతున్న కాలమా  !

ఒక్కసారి వెనుదిరగవా !

గతంలోకి చేరుకోవా !!. 

పసిపాపగ మళ్లీ పుడతా !

ఆ మహద్భాగ్యం నాకు కలిగించవా !! 🌷

**************************************

కన్నుల భాష

🐦 🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦

🌷 కళ్ళు.. !!

కలలు కంటాయి. మాట్లాడతాయి.కబుర్లు చెబుతాయి. 

ఆ కబుర్లు కథలవుతాయి. కళ్ళు కళ్ళు కలిస్తే... ఊసులాడుకుంటాయి. ఆ  ఊసుల్లో ఎన్నెన్నో అర్థాలు దాగి ఉంటాయి. కళ్ళు నవ్వుతాయి. అవేకళ్ళు ఏడుస్తాయి. హృదయ స్పందనను ప్రతిబింబిస్తాయి. మాటలకందని భావాలెన్నో అందిస్తాయి. 

   కళకళలాడే ఆ కళ్ళు కోటి కాంతులు కురిపిస్తాయి. ఎర్రబడితే అగ్ని కీలలూ సృష్టిస్తాయి. ఆ చూపులు విరితూపులు అవగలవు. ప్రేమను వర్షించగలవు. విర వేదన అనుభవించగలవు.అభినయించగలవు. ప్రేమతో ఆకట్టుకున్న ఆకళ్లే పగనూ, ప్రతీకారాన్ని వెలిగ్రక్కగలవు. 

    నాట్యమాడేవేళ ఓ నర్తకి, నటించే వేళ ఓ నటి... పలికించే హావభావాలు ఆ కళ్ళవే మరి ! ఆ కళ్ళ ద్వారానే అవి సాధ్యం ! ఇంకా.... 

 ఎంతటి అద్భుత దృశ్యాన్నయినా వీక్షించి, మెదడులో నిక్షిప్తం చేయగల శక్తి, సత్తా ఉన్నది కళ్ళకే. కళ్ల కింత కథ ఉంది.. అందుకేనేమో... ! సినీ కవుల మస్తిష్కంలో ఎన్నెన్నో భావనలు రేపి, వారి కలం నుండి ఎన్నో మధుర గీతాల్ని జాలువారేలా  చేశాయి కళ్ళు !!

🌷 కనులు కనులతో తలపడితే

     ఆ తగవుకు ఫలమేమి ? 

     కలలే... 

🌷 కనులు మాటలాడుననీ

     మనసు పాట పాడుననీ 

     కవితలల్లితి నిన్నాళ్ళు 

     అవి కనుగొన్నాను ఈనాడు... 

🌷 నా కన్నులు నీకో  కథ చెప్పాలి

      కన్ను తెరూ, కన్ను తెరూ.... 

🌷 నా కళ్ళు చెబుతున్నాయి

      నిను ప్రేమించాననీ... 

🌷 కళ్ళలో ఉన్నదేదో కన్నులకే తెలుసు..

🌷 చూపులు కలిసిన శుభవేళ

      ఎందుకు నీకీ  కలవరము

     ఎందుకు నీకీ  పరవశము.. 

🌷 కళ్ళలో పెళ్లి పందిరి కనబడసాగే

     పల్లకీ లోన ఊరేగే ముహూర్తం

     మదిలో కదలాడే...

🌷 చల్లగ వీచే పిల్ల గాలిలో

     కనులు మూసినా కలలాయే 

     కనులు తెరచినా నీవాయే 

     నే కనులు మూసినా నీవాయే..

🌷 కళ్ళలోకి కళ్ళు పెట్టి చూడవెందుకు ? 

🌷 కళ్ళల్లో కళ్ళు పెట్టి చూడు...

🌷 నయనాలు కలిసె  తొలిసారి

     హృదయాలు పలికె మలిసారి ... 

🌷 మాటలకందని భావాలు

     మంచి మనసులు చెబుతాయి

     కవితల కందని భావాలు

     కంటిపాపలే చెబుతాయి.!

----  యువతీయువకులు ప్రేమలో పడాలంటే ముందుగా అడుగేసేది ఈ కళ్ళే కదా ! కళ్లూ కళ్ళు కలుసుకుంటేనే గదా... తర్వాతి కథ నడిచేది ! తొలిచూపు లోనే ప్రేమ  ( love at first sight ) అని కూడా అంటారు గదా !

🌷 తొలిచూపు దోచిందీ హృదయాన్ని

      మలిచూపు వేసిందీ బంధాన్ని 

       ప్రతి చూపు చెరిపింది దూరాన్ని 

       పెళ్లి చూపులే కలపాలి ఇద్దరినీ...

--- ఎంత నిజం !

 స్త్రీ పురుషులిద్దరిలో ఎవరికి కోపం వచ్చినా, అలిగినా.. నోటితో చెప్పక్కర్లేదు. ఆ కళ్ళు చాలు. ఆ చూపు చాలు  ! ఎదుటి వాళ్ళకి ఇట్టే అర్థమైపోవడానికి ! అంత శక్తిమంతమైనది ఆ కంటి చూపు మరి !

-- అలాగే.. సంతోషాన్ని, ఆశ్చర్యాన్ని, విషాదాన్ని, ప్రేమను, ఆప్యాయతను, అహంకారాన్ని, రౌద్రాన్ని, జుగుప్సనూ, అసహ్యాన్ని, అనునయాన్ని...  వ్యక్తీకరించడానికి మాటలు వేయేల?  ఆ కళ్ళు చాలవా ! అన్ని రసాల్నీ పలికించడానికి ! ఎన్నెన్నో సందేశాల్నివ్వడానికి !!

 అంతెందుకు? ముఖంలో అత్యంత ఆకర్షణీయమైనవీ, అందమైనవీ చూడగానే ఇట్టే అందర్నీ ఆకట్టుకునేవి.. కళ్ళు కాక  మరేవి ! కలువ రేకుల్లాంటి  కళ్ళు అంటూ, చేప కళ్ళ చిన్నది అంటూ... కవులు వర్ణిస్తారు. చెంపకు చేరడేసి ఆ సోగకళ్లకు కాటుక దిద్దితే.. ఆ సొగసు  వర్ణించ తరమా ! 

🌷 నీ కాటుక కన్నులలో

      ఏ కమ్మని కథ ఉందో 

      చెవిలో వినిపించనా !

🌷 కాటుక కళ్ళను చూస్తే

     పోతోందే   మతి పోతోందే.. 

--- అంతేనా ! విషాద గీతాలూ కళ్ళతోనే కదా !

🌷 కళ్ళలో నీరెందులకూ 

      కలకాలం విలపించుటకు 

      మంచితనం మనకెందులకూ 

      వంచకులను మన్నించుటకు...

 🌷 ఎన్నెన్ని కలలు కన్నాయి కన్నె కనులు

       అన్నీ కల్లలై ఇచ్చాయి కన్నీళ్లు !

🌷 కల చెదిరింది కథ మారింది

     కన్నీరే ఇక మిగిలింది..

--- వెండి తెరపై నటీ నటులు ఒక్క మాట కూడా లేక కళ్ళతోనే వారి నటనా  వైదుష్యాన్ని గుప్పించిన చిత్రరాజాలు ఎన్నో, ఎన్నెన్నో ! ఈ దేహంలో అన్ని అవయవాలకూ దానిదైన ప్రత్యేకత, ప్రాధాన్యత అన్నది ఉందనడంలో సందేహం లేదు. కానీ, కళ్లకున్న నైపుణ్యాలే వేరు... అంటే ఒప్పుకోవాల్సిందే !

--- ఇంకా...అతి ముఖ్యంగా చెప్పుకోవలసినదీ, పై అన్నింటినీ అధిగమించేది...ఒకటుంది... 

చూపు !! అన్నీ ఉన్నా... మనిషికి చూపు అన్నది లేకపోతే జీవితం దుర్భరం..! ఊహించలేము. చీకట్లో రెండు మూడు నిమిషాల పాటు కళ్ళు మూసుకొని తడుముకుంటూ నడిస్తే చాలు... ఇట్టే తెలిసిపోతుంది... కంటి చూపు లేక ఎంత నరకమో ! 

 మరి ఆ చూపునివ్వగల సామర్థ్యం కళ్ళకే కదా ఉన్నది! ఇంతకు మించిన ప్రత్యేకత ఏమున్నది ! అందుకే ఎప్పుడో అన్నారు..

" సర్వేంద్రియానాం నయనం ప్రధానం "

అని !!

---- నోటితో పలుకలేని, చెప్పలేని, చెప్పుకోలేని  ఎన్నెన్నో భావాలు కళ్ళు చెబుతాయి. మది పలికించే రాగాలు  నయనాలు మౌనంగా వినిపించగలవు. అందుకేనేమో...!

Face is the index of the mind 

అంటారు... ముఖారవిందంలో ప్రముఖంగా కనిపించేది కళ్ళే కదా మరి  !!

🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦🐦

       

  

    

NO MASK... NO ENTRY.. !

   సాయంత్రం అయిదు దాటింది నేను బయట పడేసరికి. దాదాపు నెల తర్వాతనుకుంటాను, ఇలా ఇల్లు దాటి రోడ్డు ఎక్కడం ! అదేమిటో ! వెంట వెంటనే వెళ్తూ ఉంటే  రోజూ  కాసేపు బయటకి వెళ్లి అలా తిరిగి రావాలనిపిస్తూ ఉంటుంది. బద్ధకించో లేక ఇంట్లో వేరే పనుల వల్లో  బ్రేక్ పడిందా... ఇక అంతే ! ఆ విధంగా ఓ  వారం గ్యాప్ వచ్చిందంటే చాలు... విపరీతమైన బద్ధకం ఆవహించి, ససేమిరా ఇల్లు కదల  బుద్ధి అవదు. ఆ బద్ధకం వదిలించుకుని,  ఎలాగైనా బయటపడి అలా నాలుగు వీధులూ చుట్టి రావాలని రెండు రోజుల క్రితం గట్టిగా నిశ్చయించుకుని... ఇదిగో ఈ రోజిలా ఆచరణలో పెట్టగలిగాను. 

     హ్యాండ్ బ్యాగ్ లో నాలుగైదు వందలదాకా ఉన్నట్టు గుర్తు. కొనాల్సినవైతే  ఏమీ లేవు.ఉబుసుపోక అలా తిరగడమే ! ఆటో దిగి, ఓసారి తేరిపారజూసి, ఎదురుగా కనిపిస్తున్న ఓ ఫాన్సీ షాపు దగ్గరికి దారి తీశాను. లోపలికి ప్రవేశిస్తూ ఉండగా... ఎదురుగా ఓ బోర్డు నాకంటబడింది.

NO MASK.. NO ENTRY..  

  నవ్వుకున్నాను. అరె ! ఈ బోర్డు ఇంకా తీసివేయలేదా!  వెంటనే నాకు రెండున్నర సంవత్సరాల క్రితం ఎదుర్కొన్న దారుణమైన, దయనీయ దుస్థితి కళ్ళ ముందు కదలాడింది. ఎంత అల్లల్లాడిపోయింది యావత్ప్రపంచం !! చాప కింద నీరులా  ప్రవేశించి, ఒక్కసారిగా విజృంభించి, మనుషుల్ని పీడించి, మానసికంగా నిర్వీర్యుల్ని చేసి, వికటాట్టహాసం చేస్తూ మొత్తం ప్రపంచ జనావళినే అయోమయ స్థితిలో పడవేసిన మహమ్మారి 'కరోనా' ఏదీ? ఇప్పుడెక్కడ  ? నన్ను నేను ప్రశ్నించుకుంటూ లోపల అడుగు పెట్టాను. అక్కడ ఏవేవో చూస్తున్నాను గానీ, నా ఆలోచనలన్నీ కరోనాను చుట్టుముట్టేశాయి.

    బయట కాలు పెడితే చాలు... ముక్కు, మూతి కవర్ చేస్తూ 'మాస్క్' ! ఏది ఉన్నా లేకపోయినా అది మాత్రం తప్పనిసరిగా ఉండాల్సిందే ! లేకుండా తిరిగే వాళ్ళకి జరిమానాలు ! ఎంత విడ్డూరం ! 

" ఎన్నడైనా కనీ వినీ  ఎరుగుదుమా !"

 అంటూ తాత ముత్తాతలు కూడా ముక్కున వేలేసుకున్నారు గదా... అనుకోని ఆ  ఉత్పాతానికి !

   బయట నుండి ఇంట్లో అడుగుపెడితే చాలు... సబ్బుతో   ముఖం, చేతులు శుభ్రపరుచుకోవడం!చేతులకు శానిటైజర్ తప్పనిసరి !   దీని పుణ్యమాని అప్పట్లో రకరకాల మాస్కులు పుట్టుకొచ్చాయి గదా! ఆ దెబ్బతో మాస్క్ ల , శానిటైజర్ ల వ్యాపారం మహ జోరుగా సాగిపోయిందిగా ! మొత్తానికి ఎంత అలజడి రేపింది ! కొన్ని నెలల క్రితం...  ఒక్కటి కాదు, ప్రపంచ దేశాలన్నీ కూడా తల క్రిందులైయిపోయిన పరిస్థితి! హుటాహుటిన వ్యాక్సిన్ ల తయారీ! ఫస్ట్ డోస్, సెకండ్ డోస్, బూస్టర్ డోస్ అంటూ...

   పదినిమిషాలు అన్యమనస్కంగా తిరిగా. లోపలికి వెళ్ళినా కరోనా నన్ను వదలదే ! ఏమీ కొనాలనిపించక

అందులోనుండి బయటకొచ్చేశా. మరో షాపు కనిపిస్తే, అసంకల్పితంగానే నా అడుగులు అటువైపు పడ్డాయి. అప్రయత్నంగా నాచూపు షాపు ఎంట్రెన్స్ వద్ద గోడ మీద పడింది. మళ్లీ అదే !!

No mask... no entry !!

 తల పట్టుకుని

 "అప్పటి ఛాయలు మర్చిపోకుండా ఈ రాతలు  జనాలకి బాగానే గుర్తు చేస్తున్నాయిలే "

అనుకున్నాను. ఓ దశలో దీనికి అంతం ఎప్పుడు? అసలు ఉంటుందా? దీన్నుంచి బయటపడే రోజంటూ వస్తుందా! అని  ప్రాణాలు అరచేతిలో పెట్టుకుని బ్రతికిన క్షణాలు గుర్తుకొచ్చాయి ఒక్కసారిగా ! కరోనా సోకి తల్లడిల్లుతూ, హోమ్ క్వారంటైన్ లో గడుపుతూ, వండి పెట్టే వారు లేక, బయటివారు ఎవ్వరూ వారిని సమీపించే పరిస్థితి లేక... అంటురోగగ్రస్తులై నరకం అనుభవించిన వారు కోకొల్లలు !!

   అదో రకమయితే... దాని బారినిబడి ప్రాణాలు సైతం కోల్పోయినవారు ప్రముఖుల నుండీ సామాన్యులు, అతి సామాన్యుల వరకూ ఎందరో ! ఆప్తుల్నీ, కుటుంబానికి ఆధారమైన వ్యక్తుల్నీ కోల్పోయి, విషాదంలో మునిగిపోయి, ఇప్పటికీ ఇంకా కోలుకోలేని దురవస్థలో ఉన్నవారు కొందరైతే... ప్రాణాలు మాత్రం దక్కించుకుని , జీవశ్చవాలుగా మారి, అది మిగిల్చిపోయిన అనారోగ్య సమస్యలతో దీర్ఘకాలంగా బాధలు పడుతున్నవారు మరికొందరు !   

   ఆశ్చర్యమేస్తుంది.. తలుచుకుంటుంటే! కేవలం రెండు సంవత్సరాల వ్యవధిలో ఇంత వ్యధ అనుభవించామా అని! దీనివల్ల ఎదుర్కొన్న సమస్యలు ఒకటా,  రెండా! కనీ విని ఎరుగని రీతిలో పాఠశాలలు మూతపడ్డాయి. పిల్లల చదువులు అటకెక్కాయి. ఉద్యోగాలు ఊడిపోయాయి. కూరగాయలమ్మి బ్రతికిన వాళ్లూ ఉన్నారు. జనజీవనం దారుణంగా గాడి తప్పిన క్షణాలవి! ముఖ్యంగా ఎక్కడి వారక్కడ బందీలుగా చిక్కిపోవడం! ఇతర దేశాల్లో ఉన్నవాళ్లు ఇక్కడకి రాలేక, ఇక్కడివారు అక్కడికి పోలేక.... ఇప్పటికీ ఇంకా ఆ సమస్య కొనసాగుతూనే ఉంది.

    ఇదంతా కొద్దికాలం క్రితం అనుభవించిన వేదన. ప్రస్తుతం లోకి వస్తే.. ఆ ఆనవాళ్లు కనిపించడం బాగా తగ్గిపోయింది. జనజీవనం 'నార్మల్' అయిపోయినట్లుగా ఉంది. మాస్కులతో ఉన్న మొహాలు మాయమైపోయాయి. శానిటైజర్లు షాపుల ముందు, బ్యాంకుల ముందు కనిపించడం లేదు. ఆ వాతావరణం పూర్తిగా అదృశ్యమై ప్రజలంతా కరోనాను పూర్తిగా మర్చిపోయారు. మర్చిపోయారో... మరి విసిగిపోయి, ఓ విధమైన తెగింపు ధోరణిలో కొచ్చారో !

తీవ్రత బాగా ఎక్కువైన రోజుల్లో పెళ్లిళ్లకు, ఇతర ఫంక్షన్లకు వెళ్ళేటప్పుడు ఇతర అలంకరణలతో పాటు ముఖానికి మాస్క్ కూడా అలంకరణలో ఓ భాగంగా ఉండింది. ఇప్పుడు ఆఛాయలు  లేవు. అప్పట్లో హాస్పిటల్స్ లో అయితే డాక్టర్లు, నర్సులు.. వారి వేషధారణ వ్యోమగాముల్ని తలపించేది అంటే అతిశయోక్తి ఏమీ లేదనుకునే వాళ్ళు.. కానీ ఇప్పుడు అక్కడా..అంతా.. 'నార్మల్' ! అలా ఉంది కదా అని కరోనా సమసి  పోయింది.. ఇక డోంట్ వర్రీ.. అని అనుకోవడానికి లేదట ! మనం మాత్రం జాగ్రత్తగానే ఉండాలని హెచ్చరికలు !

   ఏదేమైనా... ప్రపంచం కాస్త ఊపిరి పీల్చుకుంది. కాకపోతే...అత్యవసరానికి పనికొస్తాయని రెండు, మూడు హ్యాండ్ బాగ్ లలో   వేసిఉంచుకున్న ఒకటీ అరా మాస్క్ లు బాగ్ తెరిచినప్పుడల్లా దర్శనమిస్తూ ఆ 'చేదు'ను కళ్ల ముందుకు తెస్తూ కలవరపరుస్తూ ఉంటాయి !!

  గత ఆలోచనలను బలవంతంగా పక్కకు నెట్టి, షాపు నుండి మళ్ళీ బయటపడ్డాను. ఎలాగూ  వచ్చాను.. కనీసం రెండు కర్చీఫ్స్ అయినా కొందామని నాలుగడుగులు వేసి, ఓ రెడీమేడ్ షాప్ కనిపిస్తే అందులోకి దారి తీశాను. యధాలాపంగా పక్కకు చూసిన నా కంటికి మళ్లీప్రత్యక్షం !!

NO MASK... NO ENTRY  !!

******************************************

   

 

నాడు... నేడు... ఎంత తేడా !ఎంత మార్పు !!

    దాదాపు నలభై  సంవత్సరాల క్రితం... పెళ్లయిన కొత్తలో అప్పుడప్పుడూ ఏదైనా హోటల్ కెళ్తూ ఉండేవాళ్ళం. అప్పట్లో కర్నూల్ లో ELITE  అని ఓ రెస్టారెంట్ లాంటిది ఉండేది. అది నాన్ వెజ్ వంటకాలకు చాలా ప్రత్యేకం అని చెప్పుకునేవారు. అక్కడ చికెన్ బిర్యాని నాలుగు రూపాయల యాభై పైసలు..అదీ రెండు ఎగ్స్ తో.. ! ఎంతో నాణ్యతగా, రుచిగా ఉండేది. ఇప్పుడు వందలు పెట్టాల్సి వస్తోంది. ఫ్యామిలీతో వెళ్తే వేలే ! ఇప్పుడు ఆ రెస్టారెంట్ అయితే లేదు. ఎందుకు చెప్తున్నానంటే... అప్పటికీ, ఇప్పటికీ ధరల్లో ఈ మార్పు ( కాలానుగుణంగా సహజమే కావొచ్చు,అయినా.. ) ఎంతలా  అబ్బురపరుస్తున్నదో... నన్నే కాదు. నాలా మరెందరినో !

     నాన్ వెజ్ మాత్రమే కాదు.. వెజ్ వంటకాలు కూడా ధరలు ఆకాశాన్నంటుతున్నాయి. అంత వెచ్చిస్తున్నా.. చెప్పుకునే అంత స్థాయిలో రుచి గానీ, నాణ్యత గానీ ఉండటం లేదు మరి ! 

  ఈమధ్య ఆన్లైన్ డెలివరీలు బాగా ఎక్కువైపోయాయి. ఎప్పుడూ ఇంట్లోనేనా, ఒక్కసారి అలా బయటి తిండి కూడా  రుచి చూద్దాం, కాస్త  రెస్ట్ అయినా దొరుకుతుంది అన్న ఆశతో రెండు మూడు సార్లు ఆన్లైన్లో తెప్పించుకున్నాం. మొదట్లో అయినందుకో  ఏమో.... పర్వాలేదనిపించింది. కానీ.. నాలుగైదు సార్లు అయ్యేసరికి... మొహం మొత్తడం మొదలైంది. ఓసారైతే.. కూరల్లో, రైస్ లో ఆఖరికి.. రైతా ( పెరుగు పచ్చడి) లో కూడా అంతా ఉప్పుమయం! తినవశం కాక.. 'ఇక చాలు బాబోయ్' అని  ఆన్లైన్ ఆర్డర్ లకు గుడ్ బై చెప్పేశాము. దానికి తోడు ఆ మధ్య... ఒక చోట చదివాను.. రెస్టారెంట్లలో ముందురోజు మిగిలిన కర్రీస్ ఫ్రిజ్  లో భద్రపరిచి, వాటిని మరుసటి రోజు వేడి చేసి వడ్డిస్తుంటారని ! ఎంతవరకు నిజమో తెలీదుగానీ... సందేహం మాత్రం పీడించడం మొదలైంది. అదంతా ఎందుకు బాబు! హాయిగా కాస్త శ్రమ అయినా, ఇంట్లోనే వండుకుని తింటే, రుచికి రుచీ.. ఆరోగ్యానికి ఆరోగ్యం ! ఇంకా డబ్బు ఆదా. అనిపిస్తోంది ఈమధ్య. 

    ఉద్యోగస్తుల జీతాలు బాగా పెరిగాయి. దానికి తగ్గట్టు ఖర్చులూ పెరిగాయి. యాభై  ఏళ్ల క్రితం నాలుగు వందల జీతమొచ్చే వాళ్లని చాలా ఘనంగా అనుకునేవారు. వెయ్యి  వస్తే.. అబ్బో ! ఆ స్థాయే వేరు! అనేలా ఉండేది. ! మరి ఇప్పుడు!చెప్పాల్సిన అవసరమే లేదు. లక్షల్లో  అందుకునే వాళ్లూ ఉంటున్నారు. ఇదీ ఒక మార్పే !అది  పక్కన పెడితే... 

    నా చిన్నతనంలో ఒక రూపాయికి నాలుగు పళ్ళు బొరుగులు ( మరమరాలు ) వచ్చేవి. ఇప్పుడు పడి 8 నుండి 10 రూపాయల వరకూ ఉంది. రూపాయి విలువ అంతలా ఉండేది అప్పట్లో ! పాతికేళ్ల క్రితం వరకూ కంది బేడలు కిలో ఐదు రూపాయలకు వచ్చేవి. ఇప్పుడు వంద  దాటిపోయింది. ( మూడు, నాల్గు ఏళ్ల క్రితం ఒక్కసారిగా 220/- కూడా దాటిన సందర్భాలున్నాయి.) ఇలా ఒకటీ అరా కాదు... చాలా చాలా ఉంటాయి చెప్పుకుంటూపోతే. ప్రతీ  దినుసూ ఆకాశాన్నంటుతూ ఉంది. ఇది  ఒక ఉదాహరణ మాత్రమే.

   అప్పట్లో 100 లేదా 150 పెడితే మంచి నాణ్యత కలిగిన చీరలు లభించేవి. ఇప్పుడు మామూలు ఫ్యాన్సీ చీరలు కూడా మూడు, నాల్గు వేలు పలుకుతున్నాయి. పట్టు చీరల సంగతి.. ఇక అడగక్కర్లేదు. అంత పోసి కొనడానికైనా సిద్ధంగా ఉన్నామా... కాళ్లరిగేలా పది షాపులు తిరిగినా క్వాలిటీ అన్నదీ ఇంకా  మనసుకు నచ్చినదీ కాగడా పెట్టి వెతికినా దొరకదు. ఇలాంటప్పుడే పాత రోజులు పదేపదే గుర్తొస్తుంటాయి. అంత మార్పు! విపరీతమైన మార్పు !!

     అంతేనా ! సినిమాకి వెళ్తే అప్పుడు ( నలభై ఏళ్ల క్రితం ) 2-30 టికెట్ ! ఏసీ అయితే 3-00 రూపాయలు !ఇప్పుడు... అందరికీ విదితమే! అసలు థియేటర్కు వెళ్లే  జనం ఎందరు? ఆడడం లేదు... ఆడడం లేదు.. జనాలు రావడం లేదు.. అంటున్నారు గానీ... అప్పట్లో తీసిందే  తీసినా .. చూసిందే  పదేపదే చూడ్డం జరగలేదా ! ఇది కూడా ఒక మార్పు అని అనుకోవచ్చు. అప్పుడు సినిమా తీయాలంటే లక్షల ఖర్చు. ఇప్పుడు కోట్లలో ! 

    మా అక్క పెళ్లి జరిగినప్పుడు బంగారం తులం ధర 300 /-. అదే నా పెళ్లి నాటికి...వెయ్యి అయి కూర్చుంది. మా పిల్లల పెళ్లిళ్లు జరిగేనాటికి... పది నుండి పదిహేను వేలకు ఎగబాకింది. మరి ఇప్పుడు...!?  యాభై ఎప్పుడో దాటేసిందిగా ! ఇలా ఈ మార్పుల గురించి రాస్తూ పోతే పేజీలు పేజీలు నిండిపోతాయి.

    ప్రస్తుతం యాభై ఏళ్ళు దాటిన అందరూ ఎరిగినదే ఇదంతాను.... ఒకసారి ఆ రోజులు తలపుకు వస్తాయి అన్న ఆలోచనతో రాయాలనిపించింది ఇదంతా!  

     ఏమైనా  రోజులు మారాయి... దానికి తగ్గట్టు అన్నీ మారాయి. కాలం ఎప్పుడూ ఒకేలా ఉంటుందా ! ఇంకేముంది ! మనం కూడా.. 🙂 మారామండోయ్🙂!!

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

మృగాలు సైతం !!

👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩👩

ఆడపిల్లంటే ఆదిశక్తి అంటూ 

మహాలక్ష్మి స్వరూపమంటూ 

సిరి నట్టింట వెలిసిందంటూ 

మహదానందపడే రోజులా ఇవి  !!

అదెప్పుడూ 'ఆడ' పిల్లేనంటూ 

శని నెత్తిన దాపురించిందంటూ 

తెగటార్చడానికి సిద్ధపడే తండ్రులు 

తయారైన కసాయి రాజ్యం ప్రస్తుత మిది !

వావివరుసలు వయోభేదాలు మరిచి

కన్నుమిన్ను గానక చెడిన 

కామాంధులకాలవాలమై పోయి 

మైలపడ్డ మృత్యు కుహరమిది !

మానవమృగాలంటే మృగాలు సైతం 

సిగ్గుతో చితికిపోయే దుస్థితికి 

దిగజార్చిన అమానవీయ దుశ్చర్యల 

పరంపర కడకేతీరం చేరి కడతేరుతుందో మరి !!

👩👩😔😔👩👩😔😔👩👩😔😔👩👩😔😔

ప్రతీ జీవితం ఓ ప్రయాణమే.. 11.. పెద్దపులికి తోకగా ఉండడం కంటే చిన్న చీమకు... !

🌺

    జీవితమంటే కష్టసుఖాలు, ఎత్తుపల్లాలు సహజమే. ప్రతి మనిషికీ ఇది తప్పనిదే. ఇంటాబయటా తీపి,  చేదు అనుభవాలు లేని వారుండరు. ఉద్యోగస్తులకైతే.. ఆ ఉద్యోగపర్వంలో మరిన్ని  జ్ఞాపకాల దొంతరలు !

                      **           **           **

    ఓ హెడ్ మాస్టర్ గారు అంటుండేవారు...

" పెద్దపులికి తోకగా ఉండే కంటే చిన్న చీమకు తలకాయగా ఉండడం చాలా మేలు అని..."

   అప్పట్లో నాకు ఆయన మాటలు బుర్రకెక్క లేదు. కానీ కాలగర్భంలో కొన్నేళ్ళు గడిచిపోయాక... ఎదుర్కొన్న కొన్ని స్వానుభవాలతో అప్పుడు... అప్పుడు ఫ్లాష్ వెలిగింది మెదడులో..! అదెలాగంటే... కొంత ఉపోద్ఘాతం అవసరం మరి !

    ప్రాథమిక పాఠశాల ప్రధానోపాధ్యాయుడు అంటే... నేనే రాజు, నేనే మంత్రి.. నేనే అటెండర్,  నేనే ప్యూన్.. అన్న చందాన  ఉంటుంది ఆ 'కుర్చీ' పరిస్థితి ! అవటానికి చిన్నబడే. కానీ సవాలక్ష బరువులూ బాధ్యతలు.. అయితేనేం ! ప్రధానోపాధ్యాయుడు ప్రధానోపాధ్యాయుడే ! పెద్ద సారు! పెద్ద టీచరు ! అన్న పెద్ద  హోదా ! పిల్లలే కాదు.. పెద్దవాళ్లు కూడా ప్రత్యేక దృష్టితో చూడడం విశేషం! అదో  చిన్న చీమ ! దానికి తల హెడ్మాస్టర్ / హెడ్ మిస్ట్రెస్ !

   నేను ప్రాథమిక పాఠశాల, ప్రాథమికోన్నత పాఠశాలల

HM గా పది సంవత్సరాలు పైగానే పనిచేశాను. రెండింటికీ పెద్ద తేడా ఏమీ  కనిపించలేదు నాకు. రెండింటి అడ్మినిస్ట్రేషన్ ఒకలాగే ఉండేది. అసిస్టెంట్ లకు తమ తరగతుల బాధ్యత ఒక్కటి మాత్రమే. కానీ.. HM కు స్కూలు వ్యవహారాలతో పాటు తన తరగతి బోధనా బాధ్యత కూడా అదనంగా ఉండేది. అబ్బో ! తలనొప్పి వ్యవహారాలు చాలా చాలానే ఉండేవి. (ఇప్పుడైతే పెరిగిపోయిన  టెక్నాలజీ పుణ్యమా అని  మరిన్ని కొత్త కొత్త ఆధునిక బాధ్యతలు వచ్చి పడ్డాయనుకోండి.. ). 

     అయినా చాలామంది హెడ్ మాస్టర్ లుగా ఉండటానికి ఇష్టపడేవారు. కొందరు అదో బరువు అనుకుంటే మరికొందరికి అది మహదానందంగా ఉండేది. అదో  గొప్ప హోదా అని ఫీలయిపోయి... అసిస్టెంట్ల మీద పెత్తనాలు చేసే వాళ్ళని చూశాన్నేను. ఈ తరహా వ్యవహారం హైస్కూల్ హెడ్ మాస్టర్ల దగ్గర, జూనియర్ కాలేజీ ప్రిన్సిపాల్స్  దగ్గరా ఎక్కువగా  గమనించాను. కొందరైతే అదేదో ఆ కుర్చీీ, ఆ హోదాని మరీ గొప్పగా ఊహించుకొని, అది శాశ్వతమని భ్రమపడి సబార్డినేట్స్, అటెండర్, ప్యూన్... ఇలా అందరిమీద అవసరానికి మించిిన పెత్తనాలు  చేసే వాళ్లూ ఉండేవారు. పాపం ! రిటైర్ అయిపోయాక... పలకరించే దిక్కులేక వీళ్ళ పరిస్థితి ఏమిటో కదా... అనిపించేది !

    నా  సర్వీసులో చివరి పది సంవత్సరాలు జూనియర్ లెక్చరర్ గా చేయడం జరిగింది. అంతవరకూ వివిధ రకాల   స్కూలు పనుల కోసం ఆఫీసుల చుట్టూ తిరిగి విసిగిపోయిన నాకు ఒకవిధంగా రిలీఫ్ ని ఇచ్చింది ఈ గెజిటెడ్ పోస్ట్ ! చాలా ఎదురు చూశాను కూడా. ఇక్కడ కేవలం.. Time to time... Bell & Bill లా ఉండే సౌలభ్యం ! బోధన మీదే కాన్సెంట్రేట్ చేసే  అవకాశం ! అంతా బాగుంది. కానీ కొద్ది కాలం గడిచాక.. ఏదో మూల కాస్త వెలితి అనిపించించసాగింది.  స్కూల్ ఎడ్యుకేషన్ లో ఉన్నప్పుడు సీనియర్ మోస్ట్ అయిన నేను.. కాలేజీ ఎడ్యుకేషన్ కు  రాగానే, సర్వీస్ మళ్లీ కొత్తగా మొదలై జూనియర్ మోస్ట్ అయిపోయాను. 

    అవటానికదో పులే ! కానీ దాని తోక లాంటి పరిస్థితి! అంతవరకూ  అజమాయిషీ చేస్తూ వచ్చిన నేను..ఒక్కసారిగా  సైలెంట్ అయిపోయి, ప్యాసివ్ మెంబర్ అవడం ! కించిత్ బాధ కలిగించే విషయం అయిపోయింది నాకు ! అప్పటివరకూ స్కూల్లో ఏ కార్యక్రమమైనా అన్నింటినీ ముందుండి నడిపించిన నేను.. ఇప్పుడు ఏమీ పట్టనట్టు ఓ పక్కగా ఉండిపోవడం! ఓ ఇష్టం కోసం మరో ఇష్టాన్ని వదులు కోవడం అంటే ఇదేనేమో !!

    కాకపోతే ఓ సంతృప్తి ఏమిటంటే... నేను కోరుకున్న పోస్ట్ లోకి చేరుకున్నానన్న సంతోషం మిగతా అన్నింటినీ జయించింది. ఇంతకీ నేను చెప్పొచ్చేదేమిటంటే.. సరిగ్గా అప్పుడే అవగతమైంది నా బుర్రకు.. ఒకప్పుడు ఆ హెడ్ మాస్టర్ గారు అన్న మాటకు అర్థం.. ! ఏమిటో.. ! ఈయన  మరీ విపరీతంగా చెప్తున్నాడు అనుకున్నానారోజుల్లో.. అదే.. 

" పెద్ద పులికి తోకగా ఉండడం కంటే చిన్న చీమకు తలకాయలా ఉండడం మేలు "

 ఒక విధంగా నిజమే కదా! అనిపించేది నాకు ఆరోజుల్లో ఒక్కోసారి ! అదలా ఉంచితే... 

  బోధన నాకు ఇష్టమైన అంశం. దానికి మాత్రమే పరిమితమై,  నా చిన్ని కోరిక నెరవేరినందుకు నాకు ఎప్పటికీ ఆనందమే !! ☺️

🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺

అమ్మ కడుపు ఎంత చల్లన !

🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺

అమ్మ కడుపు నుండి 

అవనికి దిగి అల్లన కన్ను దెరిచి 

కెవ్వుమన్న ఆ పసిగుడ్డు 

సిరప్పులు మింగలేక 

సూదిపోట్లు తాళలేక 

భయపడి బేజారై వగచిందిలా....

అమ్మ కడుపు ఎంత చల్లన  !

నులివెచ్చని ఆ చిన్ని గది

ఇచ్చిన రక్షణ నాకెంతటి ఆలంబన !

అదో ఊయల  ! 

ఆ లాలన మరువగలన  !!

బరువులు బాధ్యతలు

బంధాలు బాదరబందీలు

మచ్చుకైన మది జేరలేదే అచట !

నెలలు నిండి నెలవు దప్పి 

ఇలకు జారి ఇక్కట్లపాలైతి గద !

తిరిగిపోవ తరమౌన !

మనిషినై పుడితి నకట !!

నిజముగ ---

అమ్మ కడుపు ఎంత చల్లన !!

🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺

తోడు... కథ లాంటి ఓ నిజం !

      ఆటో దిగి గబగబా ఇంటి వైపు కదిలింది సుజాత. ఆఫీస్ లో ఏదో మీటింగ్ ఉండి లేటయిపోయింది తనకు. దానికి తోడు ఆటో దొరకడం కూడా ఆలస్యం! ఇల్లు చేరి, గేటు తెరచిన సుజాతకు కనిపించిన దృశ్యం చూడగానే గుండె తరుక్కుపోయింది. మూడేళ్ల తన పాప మెట్ల మీదే  పడుకుని నిద్రపోతోంది. భుజాలకు తగిలించుకున్న  బ్యాగ్, కాళ్లకు షూ అలాగే ఉన్నాయి. ఒక్క ఉదుటున వెళ్లి, తాళం తీసి, పాపను భుజాన వేసుకుని లోపలికెళ్ళిపోయింది.

    రెండు నిమిషాల తర్వాత, పక్కింటావిడ బయటి నుండి వచ్చింది.

" వచ్చేశావా సుజాతా! అనుకోకుండా పనిబడి అలా బయటికి వెళ్లాల్సి వచ్చింది..", 

అంటూ పలకరించింది.

" అమ్మా నాన్న ఎక్కడికెళ్లారు పిన్నీ?... "

 అసహనంగా అడిగింది సుజాత.

" అర్జంటుగా ఏదో కొనాలని, పాప వచ్చేసరికి తిరిగొస్తామని చెప్పి వెళ్లారు సుజాతా... ఒకవేళ రావడం లేటయితే.. కాస్త  పాపని కనిపెట్టుకుని ఉండమని నాతో చెప్పి వెళ్లారు.కానీ.. చెప్పానుగా.. నాకూ..అనుకోకుండా,బయటికెళ్లాల్సొచ్చింది...ఈ లోగానే పాపవచ్చేసినట్టుంది  "

కాస్త నొచ్చుకుంటున్న ధోరణిలో చెప్పిందావిడ. 

ఇక ఏమంటుంది సుజాత !

                  **         **           **

  సుజాత ! పేరే 'సుజాత' ! కానీ జాతకమే మంచిగా రాయలేదా దేవుడు ! ఎంతో ఇష్టపడి పెళ్లి చేసుకున్న కృష్ణకుమార్ మూడేళ్లు తిరగక్కుండానే బైక్ యాక్సిడెంట్ లో ప్రాణాలు కోల్పోయాడు. ఊహించనివి జరగడమేనేమో జీవితమంటే ! గుండె బద్దలయ్యేలా విలపించింది సుజాత. 

  మూడు  నెలల దాకా డిప్రెషన్ లో పడిపోయిన ఆమెను ఓవిధమైన  నిర్వేదం ఆవహించింది. సంవత్సరం నిండిన లోకం తెలియని పాప ఒడిలో కేరింతలు కొడుతున్నప్పుడూ, అమాయకంగా నిద్దరోతున్నప్పుడూ.... ఆ నిద్రలో తనలో తనే నవ్వుకుంటున్నప్పుడు... ఆమెకు భర్త అన్న మాటలు గుర్తొచ్చేవి.

" సుజా, పాప ముద్దుగా ఉంది కదూ ! ఆ  నవ్వు చూడు, ఎంత అందంగా ఉందో ! ఇదెప్పుడూ ఇలా నవ్వుతూనే  ఉండాలి..."

అనేవాడు. ఆ నవ్వు చూసే.. ఎంతో ప్రేమగా, మరింత ఇష్టంగా...'సుహాసిని' అని  పేరు పెట్టాడు. పాపను చూసినప్పుడల్లా.. సుజాతకు అతని మాటలే పదే పదే గుర్తొస్తూ... మనసంతా బాధతో నిండిపోసాగింది రానురానూ..! కానీ, అంత బాధనూ...పాప నవ్వు చూస్తూ మరిచిపోయేది. 

" నీవు నన్ను ఒంటరిని చేసి వెళ్ళిపోయావనుకున్నా, కుమార్... కానీ.. లేదు.. పాపను నాకు తోడుగా ఉంచే వెళ్ళావు..."

అనుకునేది. అప్పుడే.. అలాంటి క్షణాలే ...ఆమెలో  బతకాలన్న కోరికా, అంతకుమించిన బాధ్యతా  తట్టి లేపాయి. అందుకే.. నైరాశ్యాన్ని పక్కకునెట్టి, తనను తాను సంభాళించుకుని,  గుండె దిటవు పరుచుకుంది. చేతిలో ఉన్న డిగ్రీ ఆమెకో  దారి చూపించింది. మరోపక్క,  విధి వెక్కిరించిన కూతురి బాధ్యత తల్లీదండ్రికి   తప్పలేదు. కానీ, మూడు పదులు నిండకుండానే మోడువారిపోయిన   బిడ్డను నిత్యం చూసుకుంటూ ఉండడమే వారికి బాధాకరమైపోయింది. తామెంత కాలం ఉంటారు ! ఆ పిదప  కూతురు పరిస్థితి ఏమిటి? ఆ ఆలోచనే  వాళ్లను కుంగదీయసాగింది.

   అలా రెండేళ్ళు గడిచిపోయాయి. పాపకు మూడేళ్ళు నిండి.. దగ్గర్లోనే ఉన్న ఓ  స్కూల్లో చేర్పించారు. ఓ ప్రైవేటు ఆఫీసులో క్లర్క్ గా చేస్తున్న సుజాత, ఉదయం వెళ్లి సాయంత్రానికంతా  వచ్చేస్తుంది. పాప బాగోగులు అందాకా తల్లీదండ్రే  చూసుకుంటూ ఉంటున్నారు. అలా సాగిపోతే బాగానే ఉండేది. కానీ వాళ్ళ బాధ్యత అనుక్షణం వేధిస్తుండగా... అనుకోని రీతిలో తెలిసిన వాళ్ల ద్వారా ఓ సంబంధం వాళ్ల దృష్టిలోకొచ్చింది.

              **           **              **

  " డైవోర్స్ అయ్యాక పెళ్లి గురించి నేనాలోచించలేదండీ.. ఐదేళ్ళయిపోయింది. కానీ ఇంట్లో వాళ్ళ ఒత్తిడి ! పైగా.. నాకూ ఈమధ్య లైఫ్ చాలా డ్రై  గా అనిపిస్తోంది. అందుకే మీ గురించి చెప్పాక ఓసారి మిమ్మల్ని కలుద్దామనిపించింది.. "

అమ్మనాన్నల బలవంతం మీద పార్కు లో అతన్ని కలిసిన సుజాతతో చెప్పాడు శిరీష్. 

" ఎన్నాళ్లిలా ఉంటావమ్మా ?  ఈ వయసులో మాకీ క్షోభ ఏమిటి ! పాప బాధ్యత మేం తీసుకుంటాం. నువ్వు దిగులు పడాల్సిన అవసరమే లేదు. నువ్వు మళ్ళీ సెటిలైపోతే మాకు నిశ్చింత... "

ఈ మాటలు సంవత్సరకాలంగా వాళ్ళ నోటినుండి వింటూనే ఉంది... కానీ పాప ! తన దారి తాను చూసుకుంటే  ఎలా! కృష్ణ కుమార్ గుర్తొచ్చే వాడు తనకు. కానీ ఈసారి ఎందుకో వాళ్ల ఆరాటం కూడా సబబే అనిపించిందామెకు.

"... సంవత్సరన్నరపాటు సాగింది మా వైవాహిక జీవితం. ఇద్దరికీ ఎందులోనూ పొత్తు  కుదరలేదు. పరస్పర అంగీకారంతో విడిపోయాం. సంతానం లేదు.. గతాన్ని పక్కన పెట్టేసి, కొత్తగా  లైఫ్ మొదలెట్టాలని మీకూ  అనిపిస్తే... స్టెప్  ముందుకేద్దాం..."

 తలదించుకుని కూర్చున్న సుజాతనే  చూస్తూ కొనసాగించాడతను. 

" అమ్మా  వాళ్ళు చెప్పారనుకుంటాను...నాకోపాప.. "

 నోరు విప్పింది సుజాత.

" చెప్పారండీ.. అదేమీ ఆటంకం కాదనుకుంటున్నా."

 వెంటనే అన్నాడతను. సుజాతకు ఆ  మాటలు పూర్తిగా అవగతం కాలేదు. అంటే ఏమిటి? పాపను తమతోనే ఉంచుకోవడం ఓకేనా కాదా?.. ఊగిసలాడింది ఆమె అంతరంగం. పావుగంట తర్వాత మళ్ళీ కలుద్దామనుకుని  లేచారిద్దరూ.

                **          **            **

  రాత్రి పడుకుని... ఆ  సాయంత్రం ఇద్దరి మధ్యా జరిగిన సంభాషణ మళ్ళీ మళ్ళీ మననం  చేసుకుంది సుజాత. అతని మాటల ద్వారా సుజాత గ్రహించిన విషయం.... త్వరలో అతను కెనడా వెళ్తున్నాడు ఉద్యోగరీత్యా.. అక్కడే సెటిల్ అయ్యే ఆలోచనలో ఉన్నాడు. పాపను సుజాత తల్లిదండ్రుల వద్దే కొంతకాలం ఉంచితే మంచిదన్న తన అభిప్రాయాన్ని స్పష్టంగానే వెలిబుచ్చాడు. తొలుత ఆమె మనసు ఎదురు తిరిగింది. తల్లిదండ్రులు గుర్తొచ్చి...వారి కోణంలో కూడా ఆలోచించడం మొదలెట్టింది. నెమ్మది నెమ్మదిగా.. మనసు వారి వైపు మొగ్గసాగింది..... 

     రెండు వారాలు గడిచాయి. రిజిస్టర్ మ్యారేజ్ కి డేట్ ఫిక్స్ చేసుకున్నారు. ఆఫీసులో చెప్పేసింది సుజాత రిజైన్ చేస్తానని.. శిరీష్ ఇద్దరికీ కెనడా వెళ్లే ఏర్పాట్లు చూడడంలో నిమగ్నమయ్యాడు. 

   ఓ వారం దాకా సుజాత కాస్త ఉల్లాసంగానే ఉంది. నెమ్మదిగా ఆమెలో ఏదో గుబులు మొదలై, క్రమంగా  పెరిగిపోతూ మనసంతా ఆవరించుకుంది . పాపను చూస్తుంటే అది  రెట్టింపై తనని అచేతనంగా మార్చేస్తోంది. ముఖ్యంగా రాత్రిపూట... తనను  గట్టిగా వాటేసుకొని పడుకున్నప్పుడు..! ఇలా ఇంక కొన్ని రోజులే కదా..! ఆ తరువాత అమ్మ కనిపించక ఎంత అల్లాడిపోతుందో  కదా ఈ పసిది... ! ఇదే ఆలోచన ఆమెను పట్టి వేధించసాగింది.

    ఆమెను కలచివేసిన మరో అంశం ! రెండు రోజుల క్రితం శిరీష్ ఇంటికి వచ్చాడు, ఏదో పనిమీద. పాప ఓపక్కగా కూచుని బొమ్మల్తో ఆడుకుంటోంది. అతను అటువేపు ఓ చూపు చూసి తను వచ్చిన పని గురించి చెప్పడంలో నిమగ్నమయ్యాడు.. పాపను పిలవడం గానీ, ఎత్తుకోవడం గానీ చేయకపోగా... బొత్తిగా ఆ స్పృహే  లేనట్లున్న ఆతని తీరు సుజాతకు ముల్లు గుచ్చుకున్నట్లయింది. ఆ క్షణంలో ఆమెకు కృష్ణ కుమార్ మదిలో మెదిలి బాధ రెట్టింపైంది.

    పైగా ఈ రెండు వారాల్లో శిరీష్  గురించి ఆమె గ్రహించిన విషయం...పూర్తిగా యాంత్రికమైన అతని మనస్తత్వం ! ఎంతసేపూ... అతని ఉద్యోగం, సంపాదన.. అతని కెరీర్ .. పూర్తిగా తన గురించిన ఆలోచనే! పక్కనున్న వారి ఊసే పట్టనంత స్వార్థం ! కృష్ణ కుమార్ అతనికి పూర్తిగా విరుద్ధం !అతన్ని  చూస్తుంటే పాపపట్ల కేరింగ్ గా  ఉంటాడా, అన్న అనుమానం ఆమెలో కలగసాగింది. తనకు తాను ఎంత సర్ది చెప్పుకున్నా ఎందుకో తన భర్త స్థానాన్ని శిరీష్ భర్తీ చేస్తాడన్న నమ్మకం ఆమెకు కలగడం లేదు.   ప్రతిక్షణం అలా పోల్చుకోవడంతో ఆమెలో తీవ్ర సంఘర్షణ చెలరేగడం మొదలైంది.

              **            **                **

   పెళ్లి తేదీ దగ్గర పడే కొద్దీ సుజాతలో ఉత్సాహం, సంతోషం పూర్తిగా మసకబారసాగాయి. ఆమె మన స్థితి అలా కొట్టుమిట్టాడుతున్న దశలోనే,  ఆ రోజు సాయంత్రం జరిగిన సంఘటన ఆమెను పూర్తిగా ఇరకాటంలో పడవేసింది.

    మరణించిన తన భర్త ఏ దుర్మార్గుడో, శాడిస్టో అయి ఉంటే.. ఈపాటికి అతన్ని మరిచిపోయి ఆలోచించేదేమో! గడిపింది మూడు సంవత్సరాలే అయినా ...ఆ  జ్ఞాపకాలు పచ్చగా,  పదిలంగా తనలో సజీవంగా ఉన్నాయి ఇప్పటికీ ! పోనీ.. చేసుకోవాలనుకుంటున్నవాడు అతన్ని మరిపించేలా ఉంటాడన్న దాఖలాలేవీ  తనకు కనిపించడం లేదు. ముఖ్యంగా పాపకు తండ్రి స్థానాన్ని ఇస్తాడన్న నమ్మకం తనకసలు కలగటం లేదు. ఇక ఏ భరోసాతో అతనితో పెళ్లికి సంసిద్ధురాలు కాగలదు ! తన గుండెల్లో తలదాచుకుని పడుకున్న సుహా ని గట్టిగా అదుముకుంటూ ఆలోచనలో పడిపోయింది సుజాత.

    మూడు పదులు దాటిన తమ కూతురి జీవితం గురించి తపించిపోతున్నారు తన అమ్మనాన్న ! నిండా  మూడు సంవత్సరాలు కూడా లేని తన బిడ్డ గురించి తను ఆలోచిస్తోందా? ఏం చేయబోతోంది తాను!! డెబ్భై కి చేరువలో ఉన్న అమ్మమ్మ,  తాతయ్య ఎంతవరకూ  దాని బాగోగులు  చూసుకోగలరు ! ఈరోజుతో ఆ నమ్మకం కూడా పోయింది తనకు ! కళ్లు మూసినా, తెరచినా.... అలసిపోయి,  మెట్లమీద దిక్కులేని దానిలా పడి నిద్రపోతున్న తన పాపే మెదులుతూ ఆమె తల్లి మనసు తట్టుకోలేకపోతోంది. ఇక ఏ దైర్యంతో దానికి దూరంగా తాను నిశ్చింతగా ఉండగలదు ! 

                 **           **           **

    "  ఇంతదాకా వచ్చాక వద్దంటావేమిటే ! మేం నీకోసం, నీ భవిష్యత్తు కోసం ఆలోచిస్తుంటే... నీవేమో నోటిదాకా వచ్చిందాన్ని కాలదన్నుకుంటానంటా వేమిటే!.."

రాజ్యలక్ష్మి ఏడుపు  లంకించుకుంది. 

"ఔనమ్మా, ఉన్నట్టుండి ఎందుకిలా మనసు మార్చుకున్నావు? చెప్పు తల్లీ... "

విశ్వనాధం గారు కూతురి పక్కన జేరి అనునయంగా అడిగారు. 

"...అసలు తోడు లేకుండా ఎలా బ్రతగ్గలననుకుంటున్నావే ? అదృష్టం కొద్దీ ఈ సంబంధం వచ్చిందని మేం సంబరపడుతుంటే..... "

" ఏమిటమ్మా తోడు ! అసలెవరికి... ఎవరికి తోడు అవసరం? బయట నుండి ఇంట్లో కాలు పెడితే మంచినీళ్లు కూడా ఒకరందిస్తే గానీ తాగలేని అశక్తుడు మగవాడు. అతనికవసరమమ్మా తోడు ! ఆకలేస్తే వండిపెట్టడానికి, జబ్బు చేస్తే సేవలు చేయడానికి.. మగాడికి కావాలి తోడు !అతని అవసరాలన్నీ తీర్చడానికి, ఆఖరికి....ఇల్లు ఊడ్చడానికి, ఇంట్లో దీపం పెట్టడానికీ.. మళ్లీ ఆడదే కావాలి మగాడికి...!"

"..........................."

" అనుక్షణం అతనో  డిపెండెంట్ ఆడదానిపైన !. మరి ఆడది! ఇంట అన్నింటినీ  సంభాలించుకుంటూ, బయటకెళ్ళి ఉద్యోగాలు కూడా చేస్తూ, ఒంటి చేత్తో అన్నీ చక్కబెట్టగల సమర్థురాలు ! చెప్పమ్మా... తోడు ఎవరికి అవసరం? మగాడికా?  ఆడదానికా?.... "

కొద్దిరోజులుగా పడుతున్న వేదన సుజాతలో ఒక్కసారిగా పెల్లుబికింది. 

".................."

" ఈ సమాజంలో ఆడది  బ్రతకడానికి కావాల్సింది మగతోడు కాదమ్మా... గుండెనిండా ధైర్యం, కొండంత ఆత్మ విశ్వాసం ! అది నాకు ఉందనే  నమ్మకం నాకు కలిగింది... చాలు.. నాకు నా పాప  తోడు చాలమ్మా.."

"...................."

".. గతించిన నా భర్త జ్ఞాపకాలు చాలు ఈ జన్మంతా నేను గడిపేయడానికి.. మరో పెళ్లి పేరిట నన్ను నేను మరో కొత్త సమస్యను నెత్తికెత్తుకోలేను. అర్థం చేసుకోండి.."

గొంతు గాద్గదికమై వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూ కూలబడిపోయింది సుజాత. విశ్వనాధం,రాజ్యలక్ష్మి కంగారుగా కూతురు దగ్గరకు చేరుకున్నారు. అమ్మ ఎందుకు ఏడుస్తోందో తెలియని పాప తల్లి ఒడిలోకి చేరి, గట్టిగా వాటేసుకుంది.

" ఏడవద్దమ్మా, నీకోదారి చూపాలన్న  తాపత్రయంలో నీలో గూడుకట్టుకున్న బాధను చూడలేక పోయాము. సరే, నీకు ఇష్టం లేకుండా ఏదీ  జరగదు. మేము ఉన్నంతకాలం మేమే నీకు తోడు. ఆ తర్వాత ఇదిగో... నీ పాప  సుహా.. నీ భర్త ప్రతి రూపం!  "

కూతురి తల నిమురుతూ ఆర్ద్రంగా అన్నాడు విశ్వనాధం.తేరుకుని, కన్నీళ్ళు తుడుచుకుంటూ, తలెత్తింది సుజాత.

" జీవితాంతం ఎవరూ ఎవరికీ తోడుండరు నాన్నా!చివరికి మనిషెప్పుడూ ఒంటరే ! ఒంటరిగానే పోతాడు.."

 ఓ క్షణం అప్రతిభుడైన ఆయనకళ్ళలో నీళ్లు తిరిగాయి. మానసికంగా ఎంతో ఎత్తుకు ఎదిగిన కూతురి దృఢత్వం చూసి చలించిపోయి...ఆపై సంతృప్తిచెంది  స్థిమితపడ్డాడు.

" శిరీష్ గారితో నా జీవితం సవ్యంగా సాగుతుందన్న నమ్మకం నాకు కలగటం లేదు నాన్నా. పాపకు దూరమైపోయే ఈ కొత్త  బంధం నాకు అవసరమా అనిపిస్తోంది.... "

"...అయినా నాతోపాటు నా కూతుర్నీ ఆమోదించగల వ్యక్తి తారసపడితే తప్పక ఆలోచిస్తాను...నా  గురించి మీరేమీ బెంగ పడకండి.."

తండ్రి చేతులు పట్టుకుంది  సుజాత.

"నిజమే ! కూతురి జీవితం సంతోషంగా సాగితేనే కదా తమకైనా నిశ్చింత !" 

ఆయన  కూడా ఆలోచనలో పడ్డాడు. రాజ్యలక్ష్మికూడా  కూతుర్ని దగ్గరికి తీసుకుని అనునయించింది. 

   నెల దినాలుగా రేయింబవళ్లు సుజాత పడుతున్న మానసిక సంఘర్షణకు తెర పడినట్లయింది. 

******************************************

 

మమ్మీ, 'ఉత్తరం' అంటే...!?

     సాయంత్రం ఆరు గంటలవుతోంది. వైదేహి, శ్రీధరమూర్తి తేనీరు సేవించడం పూర్తయి, విశ్రాంతిగా కూర్చుని, ఆ రోజు న్యూస్ పేపర్ లో విశేషాలు ముచ్చటించుకుంటూ ఉన్నారు. మరోవైపు కొడుకు, కోడలు సోఫాలో కూర్చుని టీవీ చూస్తున్నారు. వారిద్దరి మధ్యలో ఏడో తరగతి చదువుతున్న మనవరాలు శ్రావ్య ! పుస్తకాల సంచీ  పక్కన పెట్టుకొని, హోంవర్క్ చేసుకుంటోంది. 

   అంతలో వైదేహి ఫోన్ నుండి ఏదో మెసేజ్ సౌండ్ వచ్చింది. తీసి చూసింది. స్నేహితురాలు పావని... శ్రావణమాసం.. వరలక్ష్మీ వ్రతం శుభాకాంక్షలు ఉన్న ఓ కార్డు  ఫోటో ఫార్వర్డ్ చేసింది. నిట్టూర్చింది  వైదేహి ! ఆ చెప్పేదేదో ఓ ఫోన్ కాల్ చేసి చెప్పి ఉండొచ్చు కదా! పోనీ కనీసం తన స్వహస్తాలతో టైపు చేసి, విషెస్ పంపినా సంతోషించేది. ఇదే కాదు... ఈమధ్య ప్రతీ సందర్భానికీ  ఇలాగే రెడీమేడ్ శుభాకాంక్షలు అందించడానికి బాగా  అలవాటు పడిపోయారంతా. ముఖా ముఖీ కలుసుకోకపోతే పోయె... ఎంచక్కా ఫోన్ లో రెండు మాటలు మాట్లాడుకుంటే ఎంత తృప్తిగా, సంతోషంగా ఉంటుంది ! 

" ఏమిటో వైదేహీ.. కాలం ఇలా మారిపోయింది ! పెళ్లి పిలుపులు కూడా వాట్సాప్ లో శుభలేఖ పెట్టి కానిచ్చేస్తున్నారు..."

రెండ్రోజుల క్రితం పక్కింటి శార్వరి వాపోయింది వైదేహి దగ్గర. వెంటనే పక్కనే ఉన్న పార్వతి..

" మంచిదే కదా.. రేపు మనం కూడా అదే ఫాలో అయితే సరి ! శ్రమ, ఖర్చు రెండూ ఆదా... !"

అనేసి, నవ్వింది.

" నిజంగానే రోజులు బాగా మారిపోయాయి సుమా ! శుభకార్యాలంటే ఎంత హంగామా! ఎంత సందడిగా ఉండేది ! పిలుపులకే కొన్ని రోజులు కేటాయించుకునేవాళ్లు."

మళ్లీ అందుకుంది శార్వరి.

"... ఇప్పుడన్నీ సులభ పద్ధతులొచ్చేశాయండీ... అంతా ఈపాడు  సెల్ ఫోన్లొచ్చాకే !! "

సాగదీస్తూ నిష్టూరంగా అంది పార్వతి. అలా మాట్లాడుకుంటూ ఉన్నారా ! తమాషా ఏంటంటే... అప్పుడు ఆ ముగ్గురి చేతుల్లోనూ స్మార్ట్ ఫోన్ లు తళతళలాడుతూ ఒకదాన్ని మించి ఒకటి మెరిసిపోతున్నాయి..! వాళ్ళ మాటలు విని, అవి మూడూ పరస్పరం చూసుకుని... తెల్లబోయి, తర్వాత చిన్నబోయి .. ఆ వెంటనే తెప్పరిల్లి... 

" ఏం మనుషులు ! మనం లేకపోతే  క్షణం కూడా తోచని స్థితికి వచ్చారు ఈ జనాలంతా ! కానీ ప్రతిక్షణం తిట్టడం మాత్రం మానరు ! ఎప్పుడైనా బ్యాలెన్స్ లేకనో.. ఇంకే లోపం వల్లనో... కాసేపు మనం పని చేయకపోతే.. పిచ్చెక్కిపోతుంది వీళ్ళకి !! చేతిలో ఆభరణమే అయిపోయాం కదా ! అయినా ఎందుకో ఈ నిందలు ! "

అనుకుంటూ నొచ్చుకున్నాయి కూడా. అంతలోనే శార్వరి కొనసాగిస్తూ...కాస్త  పాజిటివ్ ధోరణిలోకి వచ్చింది.

"... అయినా...నిజం చెప్పొద్దూ.. వయసు మీద పడి తిరగలేని వాళ్లకు ఓ విధంగా ఇది సౌలభ్యమే కదా! కాకపోతే అవతల అర్థం చేసుకోవాలి బంధుజనం మరి!.. "

పార్వతి అందుకుని, 

"...ఆ.. ఇప్పుడంతా ఫోన్ పిలుపులకు అలవాటుపడిపోయారు లెండి. ఏ ఫంక్షన్ కైనా  ఆ పిలుపులే! ఇది పరస్పర అవగాహన. అందులోనూ టెక్నాలజీ బాగా అందుబాటులోకి వచ్చి, అందరికీ అదే ప్రాణానికి హాయిగా అనిపిస్తోంది. అందుకే ఏ అపార్థాలూ, అలగటాలూ ఉండక హ్యాపీగానే ఫీలవుతున్నారు  లెండి.."

( సెల్ ఫోన్ లు కాస్త స్థిమితపడ్డాయి. )

మళ్లీ శార్వరి మొదలెట్టింది. 

".. అయినా, ఈ ఫోన్లు వచ్చాక వార్తలు చేరవేయడాలు ఎంత ఈజీ అయిపోయిందో కదా ! ఒకప్పుడు ఉత్తరాలు రాసుకోవడం, అర్జెంటయితే టెలిగ్రామ్ ఇచ్చుకోవడం ! ఇప్పుడు.. క్షణాల్లో.. ఎంత దూరాలకైనా, విదేశాలకైనా.. !"

" ఔను మరి ! అసలిప్పుడు ఉత్తరాలు రాసుకునేవారున్నారా అని ! నేను డిగ్రీ చదివే రోజుల్లో హాస్టల్లో ఉండేదాన్ని. క్షేమ సమాచారాలు తెలియజేసుకోడానికి ఉత్తరాలే  దిక్కు అప్పుడు! హాస్టల్ ఎంట్రన్స్ దగ్గర ఓ టేబుల్ వేసి, దానిపై ఓ ట్రే పెట్టి, స్టూడెంట్స్ కు వచ్చిన లెటర్స్ అన్నీ మధ్యాహ్నం వేళ అందులో ఉంచేవారు మా వార్డెన్. ఆటైమ్ లో చూడాలి... మా అమ్మాయిల కోలాహలం ! లెటర్ వచ్చిన వాళ్ళ ఆనందం అబ్బో ! వర్ణనాతీతం ! అదేదో పెద్ద నిధి దొరికినట్టు !! సంతోషం పట్టలేక పరుగులు తీస్తూ రూమ్ కి ఉరికే వారు."

వైదేహి ఒక్క క్షణం కాలేజీ రోజుల్లోకి వెళ్ళింది.

" నిజమే! ఇప్పుడు ఉత్తరాల ఊసేలేదు.. అంతా ఫోన్ లో మెసేజిలే కదా !.."

శార్వరి అంది. 

   వైదేహికి రెండ్రోజుల క్రితం ముగ్గురి మధ్య జరిగిన సంభాషణ మదిలో మెదిలి, చిన్నగా నవ్వుకుంది. ఇంతలో ఉన్నట్లుండి...

" మమ్మీ, ఇలా చూడు.. 'ఉత్తరం' అంటే ఏంటి మమ్మీ? మన  వీధిలో వినాయక చవితి పూజ, నిమజ్జనం ఎలా జరిగాయో వివరంగా మా ఫ్రెండ్ కు ఉత్తరం రాయాలట! సొంత వాక్యాల్లో...! రేపటికంతా రాసి తీసుకు రమ్మంది మా తెలుగు మిస్.. అసలు ఉత్తరం ఏంటి? ఎలా రాయాలి? డాడీ చెప్పవా..!"

కొడుకు, కోడలూ ఇద్దరూ ఒకరి మొహాలొకరు చూసుకున్నారు కూతురి ప్రశ్నకు ! వైదేహి కిసుక్కున నవ్వింది. శ్రీధరమూర్తి  కూడా శృతి కలుపుతూ, 

" శ్రావ్యా, ఇలా రా, ఉత్తరం ఎలా రాయాలో నేను చెప్తాను..."

అంటూ పిలిచాడు. పరుగున వచ్చిన శ్రావ్యను పక్కనే కూర్చోబెట్టుకుని, 

" ఉత్తరం అంటే... లేఖ  అని కూడా అంటారు దీన్ని.. అదెలా రాయాలంటే...."

కొనసాగించాడు శ్రీధరమూర్తి.

******************************************

అతనో ప్రకాశించే 'ప్రభాకరుడు'.. ఉపాధ్యాయదినోత్సవం సందర్భంగా 🙏

" రాజయ్యా..."

"............ "

" రాజయ్యా.. "

" ఆబ్సెంట్ సార్... రాలేదు సార్.. "

 క్లాసులో పిల్లలంతా ఒకేసారి అన్నారు.

" అదేమిటీ, నాల్గు  రోజులైందిరాక... ఏమై ఉంటుంది? బ్రైట్ స్టూడెంట్.. చురుకైన వాడు..  సంవత్సరం పరీక్షలు దగ్గర పడుతుంటే, ఎందుకిలా తరచుగా మానేస్తున్నాడు? "

 ఏడవ తరగతి క్లాస్ టీచరైన ప్రభాకర్ ఆలోచనలో  పడ్డాడు. ఇంటర్వెల్లో ఐదో తరగతి చదువుతున్న రాజయ్య చెల్లెల్ని అడగాలనుకున్నాడు. కాని ఆ పిల్ల కూడా బడికి రాలేదన్న సమాధానమే  వచ్చింది. కానీ వాడి తమ్ముడు శీనయ్య వచ్చాడని పిలుచుకొని వచ్చారు పిల్లలు.

" మా అన్నను పొలం పనులకు పిలుచుకొని  పోతున్నాడు సార్ మా నాన్న... ఇక బడికి రాడు.."

 వాడు చెప్పింది విని అవాక్కయ్యాడు ప్రభాకర్. అతను ఆ  ఊరి హైస్కూల్ లో స్కూల్ అసిస్టెంట్ గా చేరి రెండు సంవత్సరాలయింది. రాజు అని అందరూ పిలిచే రాజయ్య అంటే ప్రభాకర్ కు  చాలా ఇష్టం. చక్కగా చదవడమే కాకుండా వినయవిధేయతలతో ఉంటాడు. కానీ వాడి నాన్న  ఎందుకిలా చేశాడు !

    ప్రతిరోజూ  ఉదయం తన  బైక్ మీద వచ్చి సాయంత్రం తిరిగి వెళుతుంటాడు ప్రభాకర్ మాస్టర్. ఆ రోజు సాయంత్రం స్కూల్ అవగానే తను  వెళ్ళే దారిలోనే ఉన్న రాజయ్య ఇంటివద్ద ఆగాడతను . బయట మంచం మీద రాజు తాత, పక్కనే అరుగు మీద వాడి అవ్వ కూర్చుని ఉన్నారు. అలికిడి విని, రాజు తండ్రి గుడిసెలో నుండి  బయటకొచ్చాడు. అతన్ని చూసి, 

" రాజు బడికి రావడం లేదు, ఎందుకు? "

అనడిగాడు ప్రభాకర్. 

" అవును సారూ.. వాడిక  రాడు. రెడ్డి గారింట్లో పాలేరుగా కుదిర్చాను... "

షాక్ అయ్యాడు ప్రభాకర్ !

"...ఏంచేయను సారూ, నా  చిన్న చెల్లెలు పెళ్లికని ఐదేళ్ల నాడు పదిహేను వేలు అప్పు తీసుకున్నా. వడ్డీ  కడుతూనే ఉన్నా. ఇంతవరకూ తీరలేదు. ఇక నావల్ల కాక... రెడ్డి గారి మాట విని వాణ్ణి  పనిలో పెట్టినా... "

హతాశుడైన ప్రభాకర్ బైకు దిగి, రంగయ్యను కూర్చోబెట్టుకుని నచ్చ చెప్పడానికి ప్రయత్నించాడు. అరగంట తర్వాత లేచి, 

" సరే.. రేపు రెడ్డి గారి దగ్గరికి వెళ్దాం. నేనాయనతో మాట్లాడతా... "

 అని చెప్పి బయలుదేరాడు.

                **            **                **

" ఏంటి పంతులూ, బడి చెప్పడానికొచ్చినావు ... అంతవరకే నీ పని... ఇలాంటి పెత్తనాలు నీకెందుకు? "

మరుసటి రోజు రంగయ్యతో ఆయన ఇంటికి వెళ్ళిన ప్రభాకర్ ను వీరభద్రారెడ్డి గద్దించాడు.

" అది కాదు రెడ్డి గారూ... తెలివైన కుర్రాడు. మంచి భవిష్యత్తు ఉంది వాడికి...".

" అయితే... నువ్వు నా అప్పు  కడతానంటావు..పదైదు వేలు పైమాటే... ! అప్పనంగా పోగొట్టుకుంటావా ! సరే... కడతావు...వాణ్ణి చదివిస్తావా?  కలెక్టర్ని చేస్తావా? నీవు  చదివించే నాలుగు అక్షరం ముక్కలకి వాడికి బంట్రోతు ఉద్యోగం  కూడా రాదు. అర్థమయితందా?.... ఆఖరికి రెంటికీ  చెడ్డ రేవడౌతాడు వాడు ... "

"... అలా అనకండి... ఏ పుట్టలో ఏ పాముందో ఎవరికి తెలుసు? మీక్కావలసింది రంగయ్య అప్పు తీర్చడమే కదా... అది  నేను తీరుస్తాను..."

 నిజానికి అతనున్న  పరిస్థితిలో అప్పటికప్పుడు అంత మొత్తం కట్టడం ప్రభాకర్ కు అలవిగానిదే. కానీ ఏదైనా అనుకున్న తర్వాత వెనక్కి తగ్గడం అతనికి ఎంత మాత్రం ఇష్టం లేని పని !

వీరభద్రారెడ్డి పకపకా నవ్వాడు.

" ఎక్కడో పిచ్చి పంతులు లాగుండావే  !... ఏంటయ్యా నీ భరోసా? రేపు వీడు ఎందుకూ  పనికి రాకుండా తయారైతే... అప్పుడు బాధపడేది నువ్వు కాదు..ఇదిగో... వీడూ...వీడి నాయన... అర్థమయితందా? అయినా చదువుకున్న వాళ్లంతా రోడ్లు పట్టుకుని దేవుళ్ళాడుతున్నారు ఉద్యోగాలు దొరక్క. నువ్వు మహా  చదివిస్తే.. ఒక సంవత్సరం చదివిస్తావు, లేదా రెండు సంవత్సరాలు చదివిస్తావు. ఆ తర్వాత ఏంటి వీడి గతి !"

"..లేదండీ.. అలా  జరగనివ్వను... చదువు విలువ తెలిస్తే మీరిలా అనరు.. "

"... అంటే. నాకు చదువు రాదనా ఏంది అంటుండావు...? "

దిగ్గున లేచాడు వీరభద్రారెడ్డి.

" అయ్యో! నేనలా అనలేదండి...."

 అలా చాలాసేపు ఇద్దరి మధ్య.. కాసేపు అనునయంగా,  మరి కాసేపు కాస్త గట్టిగా మాటలు సాగాయి. ఆఖరికి ప్రభాకర్ మాటల ప్రభావమో ఏమో... వీరభద్రారెడ్డి సామరస్య ధోరణిలో పడిపోయి దిగి వచ్చాడు. ప్రభాకర్ ఆయన చేతిలో డబ్బు పెట్టి, దస్తావేజులు ఇమ్మని అడిగాడు. వీరభద్రారెడ్డి కళ్ళు ఎరుపెక్కాయి. కానీ అప్పటికే గ్రామస్తులు చాలామంది అక్కడ గుమికూడారు. ఇక,  బాగుండదని లోపలికి వెళ్ళి కాగితాలు  పట్టుకొచ్చి రంగయ్య చేతిలో పెట్టేశాడు.  ప్రభాకర్ కు రెండు చేతులెత్తి దండం పెట్టాడు రంగయ్య.

               **               **          **

   మూడు సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి. రాజు పదవ తరగతి స్కూల్ ఫస్ట్ వచ్చాడు. అదే సంవత్సరం ప్రభాకర్ కు అక్కడ నుండి బదిలీ అయింది. రంగయ్యకు ఇచ్చిన మాట ప్రకారం.. రాజును తనతో తీసుకెళ్ళాడు ప్రభాకర్. హాస్టల్ లో చేర్పించి, అతనికి కావలసిన అవసరాలన్నీ చూసుకుంటూ వచ్చాడు. ఇంటర్ పూర్తయింది. ఏదైనా డిగ్రీలో చేరి, ఉద్యోగం చూసుకుంటానన్నాడు రాజు. కానీ ప్రభాకర్ ఒప్పుకోలేదు. ఎంసెట్ రాయించాడు. ప్రభాకర్ నమ్మకం వమ్ము కాలేదు. రాజు అకుంఠిత  దీక్షకు అతని కఠోర  శ్రమతోడై మెడిసిన్ లో  ఫ్రీ సీట్ వచ్చింది. రాజుకంటే, అతని తల్లిదండ్రుల కంటే కూడా  ఎక్కువగా సంతోషంతో ఉబ్బితబ్బిబ్బయ్యాడు ప్రభాకర్ ! రాజుకు  స్కాలర్ షిప్ వచ్చింది. ఎడ్యుకేషన్ లోను కూడా తీసుకున్నాడు. ఇంకేముంది ! ప్రభాకర్ మాస్టర్ చేయూత   ఎలాగూ  ఉంది. PG  కూడా చేసేసి డాక్టర్ రాజయ్య అయిపోయాడు. ప్రస్తుతం సిటీలో ఓ పెద్ద హాస్పిటల్ లో అతను కార్డియాలజిస్ట్ !

                **              **                 **

" సర్, హార్ట్ అటాక్ తో ఓ పేషెంట్ అడ్మిట్ అయ్యాడు..."

అంటూ నర్స్ డాక్టర్ రాజు చేతిలో ఓ కేస్ షీట్ పెట్టింది. అందులో వివరాలు చూసిన రాజు భృకుటి ముడివడింది. వెంటనే అతని పెదాలపై చిరు దరహాసం విరిసింది. వెంటనే వెళ్లి అటెండయాడు. 

       మూడు రోజుల తర్వాత ICU నుండి రూంలోకి షిఫ్ట్ చేశారు పేషెంట్ ని. గండం గడిచినందుకు అతని కుటుంబ సభ్యులు చాలా సంతోషంగా ఉన్నారు. మరుసటి రోజు ఉదయం భర్తను  నెమ్మదిగాలేపి, కూర్చుండబెట్టి, పాలు తాగిస్తోంది అతని భార్య. అంతలోనే డాక్టర్ గారు వస్తున్నారంటూ సిస్టర్ రూమ్ లోకి ప్రవేశించింది. డాక్టర్ ను అనుసరిస్తూ మరో ఇద్దరు నర్సులు లోపలికి వచ్చారు... వారితో పాటు మరో వ్యక్తి ! 

" ఎలా ఉందండీ..?  " అడిగాడు డాక్టర్ పేషెంట్ ని.

" బాగుంది సార్.."

డాక్టర్ అతన్ని   పరీక్షిస్తున్నప్పుడు  అప్రయత్నంగా పక్కనే ఉన్న వ్యక్తిని చూశాడు. ఎక్కడో చూసిన మొహంలా అనిపించి, అదే మాట పైకి అనేశాడు కూడా.

" అవునండీ, నన్ను మీరు చూశారు.. మీరు నాకు బాగా తెలుసు.. నా పేరు ప్రభాకర్. మీఊళ్ళోటీచర్ గా ఐదేళ్లు పనిచేశాను... "

అన్నాడతను.చప్పున గుర్తొచిందతనికి. 

" ఔనా.. ! ప్రభాకర్ పంతులు ! చాలా కాలమైంది కదూ.. వెంటనే పోల్చుకోలేక పోయాను.."

".. నన్ను సరే.. ఈ డాక్టర్ గారిని చూడండి. గుర్తుపట్టగలరేమో..!"

 అన్నాడు ప్రభాకర్ పక్కనే ఉన్న రాజును చూపిస్తూ...

"... ... .......... "

 అతని సాధ్యం కాలేదు. డాక్టర్ నవ్వుతూ, 

".. రెడ్డిగారు.. నేనండీ.. రాజయ్యను... మీ ఊరే.. శివపురం.. రంగయ్య పెద్ద కొడుకును."

 నోట మాట రాక,స్థాణువులా అయిపోయాడతను !

" నువ్వు..నువ్వు.. ! రంగయ్య కొడుకువా ! డాక్టర్ అయినావా!..."

" అవునండీ.. అయ్యాడు.. ఆరోజు దేనికీ పనికిరాకుండా పోతాడు అన్నారు కదా. చూడండి. ప్రాణాలు పోసే వైద్యుడే అయ్యాడు.. !"

అందుకుని  అన్నాడు ప్రభాకర్. 

 గతంలో తన ప్రవర్తన, మాటలు గుర్తొచ్చి, మనసంతా కుంచించుకుపోయింది రెడ్డి గారికి !

"...ఆరోజన్నాను నేను.... ఏ పుట్టలో ఏ పాముంటుందో... ఎవరి భవిష్యత్తు ఎలా ఉంటుందో అని !   "

"... నిజమే పంతులూ.. తెలివి లేకుండా మాట్లాడినా. చదువు విలువ ఏంటో  తెలియజెప్పినావు . నీవే గనక పూనుకోకపోయుంటే రాజు పాలేరుగానే మిగిలి, ఆ ఊరికే పరిమితమై పోయుండేవాడు. ఈరోజిలా... నా ప్రాణాలు కాపాడే దేవుడిలా చేసింది నువ్వే పంతులూ... "

ఆయన కళ్ళల్లో సన్నగా నీటి తడి ! 

"...ఊరుకోండి రెడ్డిగారూ.. ఆరోజు నా మాట విని, అర్థం చేసుకుని రాజును మీరు వదిలేశారు.. లేకపోతే ఇంత స్థాయికి వచ్చేవాడు గాదు. తమ్ముణ్ణీ, చెల్లెల్నీ బాగా చదివించాడు. ఇప్పుడు వాళ్ళు మంచి ఉద్యోగాల్లో ఉన్నారు. తల్లిదండ్రుల్ని తన వద్దే ఉంచుకున్నాడు... నిన్న ఫోన్ చేసి చెప్పాడు, ఇలా మీరు హాస్పిటల్ ల్లో ఉన్న సంగతి... చూద్దామని వెంటనే ఇలా వచ్చాను... "

ఆయన్ని అనునయిస్తూ అన్నాడు ప్రభాకర్. ప్రభాకర్ ట్రాన్స్ఫర్ అయి వెళ్ళిపోయాక, రంగయ్య కుటుంబం ఊరొదిలి టౌన్ కెళ్ళిపోవడం గుర్తొచ్చింది వీరభద్రారెడ్డికి. అందుకే.. వాళ్ళ గురించిన విషయాలేవీ తర్వాత ఆయనకి తెలిసిరాలేదు.మూడు రోజుల క్రితం మనవరాలి పుట్టినరోజుకని సిటీ కొచ్చిన ఆయన అస్వస్థతకు లోనై ఇలా హాస్పిటల్లో చేరాల్సొచ్చింది.   రాజు వేపు ఆర్ద్రంగా చూస్తూ రెండు చేతులూ జోడించాడు వీరభద్రారెడ్డి. 

" అయ్యో ! మీరు పెద్దవారు.. "

 అంటూ ఆయన రెండుచేతులూ పట్టుకున్నాడు రాజు.. అదే... డాక్టర్ రాజయ్య. 

".. పంతులూ, చదవడం రాని నాకు, అక్షరం విలువేమిటో ఎరుకపరిచారు. మీలాంటి ఉపాధ్యాయులు ఉండడం చాలా అవసరం.."

 ప్రభాకర్ ను మనః పూర్వకంగా అభినందించాడు వీరభద్రారెడ్డి.

" అవును, అనుక్షణం నా వెన్ను తడుతూ, ప్రోత్సహిస్తూ నన్నీ స్థాయిలో  నిలబెట్టారు. ఆయన రుణం ఎప్పటికీ తీర్చుకోలేనిది. రెడ్డిగారూ.. మీకు తెలియని మరో విషయం... చాలా కాలం తర్వాత గానీ నాకూ తెలియలేదు...సార్ నన్నే  అనుకున్నానుగానీ.. మరో నలుగురు పేద విద్యార్థులను కూడా ఫీజులు కట్టి మరీ  చదివించారు...ఆ అలవాటును ఇప్పటికీ   అలా కొనసాగిస్తూనే ఉన్నారు. అలాగని ఆయనకు కుటుంబం లేదా.. అనుకుంటే పొరపాటే... భార్య ఇద్దరు పిల్లలతో సలక్షణంగా ఉన్న జీవితం వారిది ! మరెందుకిలా...అంటే.. అదాయన స్వభావం!అదంతే!"

నవ్వుతూ చెప్పాడు రాజు. లోపల మాత్రం..... 

" ఆయన ప్రకాశించే 'ప్రభాకరుడు' రెడ్డిగారూ... నలుగురికీ వెలుగులు పంచడం ఆయన నైజం!అంతే!"

అనుకున్నాడు. 

******************🙏**********************

(గురుపూజోత్సవం సందర్భంగా ఉపాధ్యాయులందరికీ శుభాకాంక్షలు 💐)

******************************************

 

కౌసల్య అన్నదిలా... !..?

 🌷

        ఆమె పేరు కౌసల్య. ఓ గృహిణి. ఉబుసుపోక ఓరోజు బయలుదేరింది బజారుకు. వీధీ వీధీ తిరిగి 'విండో షాపింగ్ ' చేసింది. కొన్నదేమీ లేదు. కానీ మానసికోల్లాసంతో కొండంత హుషారొచ్చింది. అయితేనేం ! ఎంతసేపని తిరగ్గలదు ! తిరుగుముఖం పట్టింది. దార్లో ఓచోట ఆమె చూపు చిక్కుకుంది. ఫుట్ పాత్ మీద వరుసగా పేర్చబడ్డ ప్లాస్టిక్ సామాన్లు !ఒకదాంతో ఒకటి పోటీబడుతూ,  రంగురంగుల్లో మెరిసిపోతూ కొలువుదీరిన రకరకాల 'మోడ్రన్' ప్లాస్టిక్ సొగసులు !! ఆగలేక అడుగిడిందటువేపు. పరకాయించి చూసింది.. ఆమెను ఆకర్షించింది... ఆకుపచ్చ, పసుపు రంగుల మిళితమైన ఓ చిన్ని బకెట్టు ! ఎన్నో రకాలు అక్కడ రారమ్మంటున్నా... ఎందుకో కౌసల్య చూపు దాన్ని వదిలి పక్కకు రానంటే రానంది ! పైగా... ఏదైనా కొంటే అది ఉపయోగపడాలన్నది కౌసల్య భావన! అందుకే అప్పటికి దాని అవసరం లేకున్నా... బేరమాడక యాభై ఇచ్చి పుచ్చుకుంది. 

      ఇంటికెళ్ళాక అటకెక్కించింది. కాలం గడిచింది. అవసరం పిలిచింది. చిన్ని బకెట్ అటక దిగింది. ఆరోజు నుండీ కౌసల్యకు  అన్నివిధాలా సహకరిస్తూ  చేదోడు వాదోడయింది.  ఇల్లు తుడిచేటప్పుడు.. అంట్లు తోమేటప్పుడు.. మొక్కలకు నీళ్ళు పోసేటప్పుడు...అలా.. అలా.. ! ముచ్చటపడి కొన్న  కౌసల్య మక్కువ తీరేలా వాడింది దాన్ని అన్ని వేళలా...

      సంవత్సరం... మరో సంవత్సరం... గడిచిపోయాయి అలవోకగా.. వానకాలం వచ్చింది. భారీ వర్షాలు..! ఇంటికి మరమ్మతులు అవసరం అయ్యాయి. ఓరోజు వచ్చాడు మేస్త్రీ... పనివాళ్లను వెంటబెట్టుకుని... అవసరమంటూ అతనడిగితే, సగం పాతబడ్డ తన చిన్ని బకెట్టునిచ్చింది... మరోటి దొరక్క. వారం తర్వాత తిరిగొచ్చిందది కొత్తరూపు సంతరించుకుని... సిమెంటు మరకలతో, దుమ్ము ధూళి అద్దుకుని !! చివుక్కుమన్నది కౌసల్య అంతరంగం !

విధిలేక, అది  చెత్త బుట్టగా మారిపోయి  స్థానభ్రంశం పొందింది పాపం ! 

     రోజులు.. నెలలు.. గడిచాయి. హ్యాండిల్ కూడా పోగొట్టుకుని మరింత దిగజారింది దాని పరిస్థితి !

" అక్కా, పాడయింది, పడేయనా...? ", పనావిడ !

" అమ్మా, పట్టుకెళ్ళనా..? ",  పాత సామాన్లవాడు !

 తల అడ్డంగా ఊపిందందరికీ కౌసల్య. కొన్ననాటి రూపం మెదిలింది ఆమె మదిలో. హృదయం ద్రవించింది... ఆలోచించింది... ఓ అందమైన ఉదయం... మొదలెట్టింది తన పథకం. తొలగించింది అందలి  చెత్తాచెదారం. శుభ్రపరిచి, ఇంట్లో మిగిలిన రంగులు, బ్రష్ తెచ్చి చేసింది దానికి సింగారం ! అంతే ! మరో సరికొత్త రూపం... అరగంటలో సిద్ధమై కౌసల్య ముందు నిలిచింది. ప్రియతమ బకెట్ అందాల కుండీగ మారి, నవ్వింది మనసారా...! మట్టితో నింపి, నాటింది కొని తెచ్చిన నందివర్ధనం ! చిలకరించింది నీటి జల్లు... పులకరించింది పూలమొక్క...! 

     నెల... మరో నెల... కౌసల్య అభీష్టం తీరింది. నందివర్ధనం నిండా మారాకులు !! గుత్తులు గుత్తులుగా చిన్ని చిన్ని మొగ్గలు ! వెలుగులీనుతూ శ్వేతవర్ణ పుష్పాలు !! అద్భుతం అనిపించింది కౌసల్యకు. ఆమె ముంగిటి  బృందావనాన... మరో కొత్త మెంబరై ఠీవిగా కూర్చుంది కుండీలో నందివర్ధనం !

     ఓ ఉషోదయాన...కళ్లార్పక దాన్నే చూస్తూ... కౌసల్య అనుకున్నదిలా...

"వ్యర్థమనుకుంటే వ్యర్థం వ్యర్థమే... 

ఆలోచిస్తే అందులో ఉంది 'అర్థం' ! 

ఆ అర్థంలో దాగి ఉంది ఆనందం.. !

పాడైందని పడేస్తే... కనుమరుగే !

కావాలనుకుంటే... కళ్ళముందే.. !

ఇదిగో ఇలా... కళకళలాడుతూ... 

కనువిందు చేస్తూ... కళ్ళు చెదిరేలా...!

అదిగో....! నా అందాల పూలకుంపటి.. !

మరోజన్మ ఎత్తి... నను రంజింపజేస్తూ... !! "

🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷