ప్రయాణమంటే బస్ లోనో, రైల్లోనో ప్రయాణిస్తేనే ప్రయాణమా? జీవితం కూడా ఓ ప్రయాణమే కాదా? పుట్టినప్పటినుంచీ మరణించే దాకా మనం వేసే ప్రతీ అడుగూ ప్రయాణమే అని నా అభిప్రాయం. ఈ ప్రయాణం లో ఎన్ని ఒడుదుడుకులో!ఎన్ని మలుపులో, మరెన్ని ఆనందాలో! ఇంకా ఎన్నెన్ని అద్భుతాలో చోటుచేసుకుంటూ మనిషికి ఒక్కోసారి ఆనందానుభూతినీ, మరోసారి విషాదాన్నీ చవిచూపిస్తూ ఉంటాయి. ప్రతీ మనిషి జీవితం లో ఇవి మామూలే ! అత్యంత సహజమే ! అలాంటివి... కొన్ని నా ప్రయాణంలో -----
ఒకటి నుండి అయిదు తరగతుల దాకా ఓ మున్సిపల్ స్కూల్లో సాగింది నా చదువు.6, 7 తరగతులు మా స్వగ్రామంలోనే అప్పర్ ప్రైమరీ స్కూల్లో పూర్తయినాయి. అక్కడ క్లాసులో ముగ్గురమే అమ్మాయిలం ఉండేవాళ్లం. ఆ వయసులో ఊరికే మాట్లాడుకోవడం తప్పించి స్నేహం గురించి పెద్దగా తెలియదు మాకు. ఏడో తరగతి పూర్తయి, పక్కనే ఉన్న టౌన్ లో గర్ల్స్ హై స్కూల్ లో ఇద్దరం మాత్రమే చేరాం. ఒక అమ్మాయి చదువు మానేసింది. అంతవరకూ ముగ్గురమే ఉన్న స్కూల్ నుండి ఒక్కసారిగా క్లాసులో క్రిక్కిరిసి ఉన్న అమ్మాయిలతో కూర్చుని పాఠాలు వినడం చాలా కొత్తగా ఉండేది. కొత్త ముఖాలు, కొత్త స్నేహాలు, కొత్త టీచర్లు! కొందరు ఇప్పటికీ బాగా గుర్తే ! టెన్త్ తర్వాత ఇంటర్లో కో ఎడ్యుకేషన్. అక్కడ మళ్లీ ముగ్గురమే అమ్మాయిలం! అదో అనుభవం మళ్ళీ. సెకండ్ ఇయర్ కి వచ్చేసరికి జూనియర్ అమ్మాయిలు ఓ పదిమంది దాకా చేరిపోయారు. అమ్మాయిలకు వెయిటింగ్ రూమ్ లేక స్కూల్ లైబ్రరీ లో కూర్చోబెట్టేవారు. అక్కడ అంతా కలిసి ఉండడం, కొత్త స్నేహాలవడం -- అదో చిన్న ప్రపంచం అనిపించేది.
ఇంటర్ దాకా పెద్దగా ప్రభావితమైన స్నేహాలేవీ లేవనే చెప్పాలి నాకు. అంతవరకూ ఓ ఎత్తు ! డిగ్రీలో చేరాక పరిచయమైన స్నేహాలన్నీ ఒక ఎత్తు! అలాగే BEd చేసే రోజుల్లో కూడా.ఆ నాలుగు సంవత్సరాలు హాస్టల్ లోనే ఉన్నందువల్ల రూమ్మేట్స్ తో పాటు పక్క రూమ్మేట్స్ తో కూడా చాలా బాగా కలిసిమెలిసి ఉండేవాళ్ళం.
గుంటూరు ఉమెన్స్ కాలేజీ లో BSc చదువుతున్న రోజుల్లో సాయి కుమారి అనే స్నేహితురాలు ఉండేది. చేరిన కొద్ది రోజుల్లోనే నాకు మంచి ఫ్రెండ్ అయిపోయింది. నవ్వుతూ, చక్కగా జోక్స్ వేస్తూ అందరినీ నవ్వించడం ఆమె ప్రత్యేకత. మనకు పరిచయాలన్నవి చాలా మంది తోనే ఉంటాయి కానీ అన్ని విషయాలు పంచుకునే స్నేహాల్ని వేళ్ళమీద లెక్కపెట్టవచ్చు. అలాంటి స్నేహమే మా మధ్య ఉండేదా రోజుల్లో! నేను హాస్టల్ లో ఉన్నందున అప్పుడప్పుడూ వాళ్ళ ఇంటికి కూడా నన్ను తీసుకెళ్ళేది. డిగ్రీ ఫైనల్ ఇయర్ అయ్యాక కూడా ఓ సంవత్సరం పాటు మా మధ్య ఉత్తరాలు నడిచాయి. ఆ తర్వాత... ఏముంది, మామూలుగానే ఆగిపోయాయి. అలాగే---
గుంటూరు St.Joseph college for Education లో BEd చేసే రోజులు కూడా బాగా గుర్తు. ఎప్పుడైనా ఆరోగ్యం బాగా లేకపోతే ఇంట్లో పేరెంట్స్ ను మరిపించేలా చూసుకునేవారు నా రూమ్మేట్స్ ! ఆ కోర్స్ చేస్తున్న రోజుల్లో రెండు సార్లు నేను మలేరియా జ్వరంతో బాధపడ్డాను. ఆ సమయంలోనా రూమ్మేట్స్-- సరస్వతి, భాగ్యలత, అనంతలక్ష్మి -- ఈ ముగ్గురూ నాకు చేసిన సపర్యలు ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను. బత్తాయి జ్యూస్ తీసి తాగించడం, టైమ్ కు టాబ్లెట్స్ వేయించడం, సరిగ్గా తినేలా చూడ్డం... అలా.. ఇంట్లో వాళ్లు కూడా చేయలేరేమో అన్నట్లుగా చూసుకున్నారు నన్ను!
కానీ, బాధాకరమైన విషయం ఏంటంటే-- ఆ స్నేహాలూ, ఆ స్నేహితులూ మళ్లీ ఇంత వరకూ కనిపించకపోవడం ! ఇప్పటిలా సెల్ ఫోన్లు అప్పుడు లేవు కదా! చివరి పరీక్షలు రాశాక, బై చెప్పుకుని ఎవరి ఊళ్లకు వాళ్ళం వచ్చేశాం. ఆ బంధాలు అంతటితోనే ముగిసిపోయాయి.
కానీ,ఆ జ్ఞాపకాలు మాత్రం మదిలో పదిలంగా నిక్షిప్తమయే ఉన్నాయి ఇప్పటికీ! అలా, నా విద్యాభ్యాస కాలంలో పరిమళించిన ఆ స్నేహ కుసుమాలు ఇప్పటికీ తాజాగా ఉండి, గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా సౌరభాలను వెదజల్లుతూనే ఉన్నాయి !!
రైల్లో ప్రయాణించేటప్పుడు, అంత వరకూ ఎంతో పరిచయమున్నవారిలా కబుర్లాడినతోటి ప్రయాణీకులు వారి స్టేషన్ రాగానే దిగిపోతారు. మళ్ళీ జీవితంలో వాళ్ళు కనిపించడమన్నది జరగదు. ఈ స్నేహాలూ అంతే కదా అనిపిస్తుంది. వాళ్లంతా ఎవరి జీవితాల్లో వాళ్ళు సెటిల్ అయిపోయి బిజీగా ఉంటారు. వాళ్లలో ఎవరికైనా నాలా ఆన్ లైన్ లో బ్లాగులు చూసే అలవాటు ఉండి ఉంటే గనక నా ఈ పోస్ట్ చూసే అవకాశం ఉండొచ్చేమో ! ఇది నా భావన ! అసంభవమైనా లోలోన ఏదో ఆశ కూడా ! 😊
***********************************
* తెలుగు కథలు కవితలు వ్యాసాలు *
***********************************
No comments:
Post a Comment