మధ్యాహ్నం రెండయింది. సెల్ మోగుతోంది. అసహనంగా చూసింది మైత్రి. విశ్వ మోహన్ ! ఈ రోజు ఇది ఐదో ఫోన్ కాల్. విసుక్కుంటూ చేతిలో ఉన్న సెల్ తీసి బ్యాక్ లో పడేసి కణతలు నొక్కుకుంటూ కూర్చుండిపోయింది.
విశ్వ మోహన్ కూ, మైత్రికీ నిశ్చితార్థం జరిగి రెణ్ణెళ్లయింది. అతను స్టేట్ గవర్నమెంట్ ఆఫీసులో మంచి హోదా కలిగిన ఉద్యోగంలో ఉన్నాడు. చూడ్డానికి చాలా అందంగా ఉంటాడు. తల్లిదండ్రులకు ఒక్కగానొక్క కొడుకు. కూతురి పెళ్లి చేసేశారు. ఉద్యోగంలో చేరి రెండేళ్లు అవుతోంది. ఎన్నో సంబంధాలు చూసి చూసి, చివరికి మైత్రిని ఓకే చేసి తాంబూలాలు పుచ్చేసుకున్నారు. కొన్ని నెలల వరకూ మంచి రోజులు లేవంటూ అప్పటికి నిశ్చితార్థం మాత్రం చేసుకున్నారు.
మైత్రి సంవత్సరం క్రితం ఓ బ్యాంకులో క్లర్క్ గా చేరింది. అమ్మానాన్నలకు తా నొక్కతే. తండ్రి ఓ ఆఫీసులో హెడ్ క్లర్క్ గా పనిచేసి ఈమధ్యే రిటైర్ అయ్యాడు. మైత్రి అందంగా ఉంటుంది. చూడగానే విశ్వమోహన్, తల్లిదండ్రులు, అక్క సంతృప్తిగా తలాడించేశారు. అంతా మైత్రి చాలా అదృష్టవంతురాలన్నారు, అంత పెద్ద సంబంధం కుదిరి నందుకు. తల్లిదండ్రులతో పాటు తానూ సంతోషించింది. కొద్ది రోజులు ఆ సంతోషంలోనే ఉండిపోయారు ముగ్గురూ. కానీ, ఓ నెల రోజులు గడిచేసరికి మైత్రి లో చిన్నగా ఏదో అసంతృప్తి పొడసూపడం మొదలైంది. మరో నెల గడిచేసరికి అది రెట్టింపయింది. ఈ రెన్నెళ్ల కాలంలో విశ్వ మోహన్ మనస్తత్వం ఆమెకు పూర్తిగా అవగతమైపోయింది. అతను పూర్తిగా డామినేటింగ్ క్యారెక్టర్. అన్నీ తను చెప్పినట్టుగానే, తన ఇష్ట ప్రకారమే జరగాలి అనుకునే రకం. అతని ఈ ధోరణే మైత్రికి ఎంత మాత్రమూ మింగుడు పడడం లేదు. ప్రతిసారీ ఏదో ఒక కారణం చెప్పి వాళ్ళ ఇంటికి రమ్మనడం, తనకు ఈ రోజు వీలు కాదని చెప్పినా బలవంతంగా రప్పించడం. ఏ విషయంలోనైనా తన అభిప్రాయం వెలిబుచ్చితే దాన్ని ఖండించడం, తనే రైటు అన్నట్లు వాదించడం-- ఇలా అన్ని విషయాల్లో తనదే పైచేయిగా ఉండాలని పట్టుబట్టడం! అతని ప్రవర్తన నిశితంగా గమనించిన మైత్రి గ్రహించిన విషయం, అతనికి భార్య అంటే కేవలం భర్త చేతిలో ఓ కీలుబొమ్మ. తను చెప్పిన ప్రతిదానికీ తలాడించాలన్న వితండవాదం ! ఆమెకంటూ ఓ అభిప్రాయం, అభిరుచీ ఉంటాయన్న ఇంగితం ఏమాత్రం లేకపోవడం! పైగా ఆమె చదువు, ఉద్యోగం -- ఇవన్నీ అతనికి చాలా అల్పంగా తో స్తున్నాయి. అది ఆమెకు మరీ బాధాకరంగా అనిపిస్తోంది.
మైత్రి ఊహ తెలిసినప్పటి నుంచీ తనకంటూ ఓ వ్యక్తిత్వంతో పెరిగిన అమ్మాయి. మధ్యతరగతి కుటుంబం అయినా తల్లీ తండ్రీ ఆమెను ఏనాడూ శాసించలేదు. అలా అని ఆధునిక పోకడలూ ఆమెలో పెద్దగా ఏమీ లేవు. కాకపోతే ఆడపిల్ల అయినంత మాత్రాన ఆత్మాభిమానమన్నది ఎప్పుడూ కోల్పోరాదని ఆమె వాదం. ఆ మాటకొస్తే విశ్వమోహన్ వాళ్లదీ మధ్యతరగతి కుటుంబమే. కాకపోతే అతని తండ్రి ఉద్యోగ స్థాయి ప్రమోషన్ల వల్ల బాగా పెరగడం, ఆస్తులు కూడబెట్టుకోవడం, కూతురికి మంచి సంబంధం కుదరడం, దానికి తోడు చిన్న వయసులోనే విశ్వ మోహన్ కు గెజిటెడ్ స్థాయి ఉద్యోగం రావడం-- ఇవన్నీ వాళ్ల స్థాయిని ఇట్టే పెంచేశాయి. దాంతోపాటు వాళ్ల మనస్తత్వాలు కూడా దర్పాన్ని సంతరించుకున్నాయి.
మైత్రి అభీష్టానికి పూర్తి వ్యతిరేకంగా విశ్వ మోహన్ ఉండడం ఆమెకు లోలోపల ముల్లు గుచ్చుతున్నట్లుగా ఉంది. రాను రాను అంతః సౌందర్యం ఎంత మాత్రమూ లేని అతని బాహ్య సౌందర్యం మీద ఓ రకమైన ఏవగింపు కూడా కలుగుతోందామెకు.
నిశ్చితార్థం అయ్యాక తను చాలాసార్లు వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్లింది. ఓసారి వాళ్ళ అమ్మగారికి ఒంట్లో బాగా లేదంటే అమ్మానాన్నలు కూడా వెళ్లి పరామర్శించి వచ్చారు. కానీ తాను మాత్రం ఒకసారి అతన్ని ఇంటికి రమ్మని ఆహ్వానిస్తే,
" ఇప్పుడెందుకులే , పెళ్ళయ్యాక ఎలాగూ తప్పదు కదా, " అంటూ దాటేశాడు. మరి ఈరూల్ నాకు మాత్రం వర్తించదా! అనుకుంది మైత్రి. ఇలా ఆమె కొద్దిరోజులుగా ఎడతెగని ఆలోచనలతో సతమతమవుతూ ఉంటే ఓ రాత్రి అనుకోని సంఘటన జరిగింది.
ఆరోజు రాత్రి పదకొండయి ఉంటుంది. మైత్రి నాన్నగారు పడుకున్న వాడల్లా హఠాత్తుగా గుండె పట్టుకొని లేచారు, నొప్పిగా ఉందంటూ. ఎంతకీ సర్దుకోక, తల్లీకూతుళ్లిద్దరూ భయంతో వణికి పోయారు. మైత్రే తేరుకుని, బయటికి వెళ్లి పొరుగున ఉన్నవాళ్ళ తలుపు తట్టి,విషయం చెప్పి, వాళ్ల సహాయంతో ఆ అర్ధరాత్రి ఆటోలో ఆయన్ని అతి కష్టం మీద ఓ ప్రైవేట్ హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్ళి అడ్మిట్ చేశారు. మరుసటి రోజు ఉదయం ఫోన్ చేసి, విశ్వమోహన్ కు విషయం చెప్పింది మైత్రి.
" అవునా, అలాగా... ఇప్పుడెలా ఉంది? పర్వాలేదుకదా? "
అన్నాడతను. ఆ గొంతులో పెద్దగా ధ్వనించని ఆదుర్దా మైత్రిని కలవరపెట్టింది. రెండో రోజు సాయంత్రం వచ్చి, కాసేపు ఉండి వెళ్ళిపోయాడు. ఆ సమయంలో మైత్రికి సహాయమేదైనా కావాలేమో అన్న యోచన అతనికి రాకపోవడం ఆమెను ఆశ్చర్యానికి లోనుచేసింది.
ఆయనకు హార్ట్ ఎటాక్ మొదటిసారి. ICU లో ఉంచారు. దగ్గరి బంధువులు కొందరు వచ్చి పరామర్శించారు. మూడు రోజులు గడిచిపోయాయి. అలా ఉండగా నిన్న
సాయంత్రం విశ్వ మోహన్ ఫోన్ చేసి చెప్పాడు,
" మైత్రీ, రేపు సాయంత్రం మా అక్క కూతురు మొదటి పుట్టినరోజు ఫంక్షన్. చాలా గ్రాండ్ గా చేస్తున్నాం. నీవు తప్పకుండా రావాలి. మా వాళ్లందరికీ నిన్ను పరిచయం చేయాలి నేను. మర్చిపోకు, రేపు సాయంత్రం ఆరింటికల్లా వచ్చేయ్. ఇంటి దగ్గరే ఫంక్షన్..."
మైత్రి సమాధానం కోసం కూడా చూడకుండా పెట్టేశాడు ఫోన్. అతని ప్రవర్తనకు ఒక్కసారిగా మైత్రి మెదడంతా మొద్దుబారిపోయింది. ఇప్పుడు తానున్న పరిస్థితి ఏమిటి ! నాన్న కండిషన్ ఇంకా నార్మల్ కు రాలేదు. అమ్మ ఒక్కతే అన్నీ ఎలా చూసుకోగలదు ! ఈ మనిషికి అసలు ఏ మాత్రమేనా ఆలోచన అన్నది ఉందా? ఆమెలో సహనం నశించి, కోపం కట్టలు తెంచుకుంది. ఆ క్షణంలో ఆమెకు కొద్ది రోజుల క్రితం విశ్వ మోహన్ వాళ్ళింట్లో జరిగిన ఓ సంభాషణ తలపుకొచ్చింది. అవీ ఇవీ మాట్లాడుతూ ఉన్నట్టుండి విశ్వ మోహన్ అమ్మగారు,
" పెళ్లయ్యాక ఉద్యోగం చేస్తావా" అని అడిగింది. వెంటనే, పక్కనే ఉన్న అతని అక్కగారు అందుకుని,
" ఎందుకు చేస్తుందమ్మా, తమ్ముడికి వచ్చేది చాలదా ఏమిటి! పైగా వాడికి ఇష్టం కూడా ఉండదు. పెళ్లైన వెంటనే మానిపించేస్తాడు చూడు " అనేసింది ఠపీమని. మైత్రికి గుండెల్లో రాయి పడినట్లయింది. అయినా తమాయించుకుని,
" ఎందుకు మానేస్తా ఆంటీ, కోచింగ్ తీసుకుని సంవత్సరం పాటు కష్టపడి తెచ్చుకున్న జాబ్...." అంది వెంటనే. ఆ ఇద్దరూ మొహమొహాలు చూసుకుని మైత్రి వైపు అదోలా చూశారు. విశ్వ మోహన్ అక్కడే ఉన్నాడు, కానీ పెదవి విప్పలేదు. మౌనంగా లేచి లోనికి వెళ్ళిపోయాడు. అది గుర్తొచ్చి ఆమె మొహం మ్లానమయింది. ఇంత సంకుచిత స్వభావం ఏమిటి వీళ్ళకి! అనిపించి తల పట్టుకుంది. తండ్రి అనారోగ్యం, తల్లి నిస్సహాయత ఓవైపు, భరించలేని మానసిక ఒత్తిడి మరోవైపు ఆ అమ్మాయిని స్థిరంగా నిలవనీయకుండా చేసేస్తున్నాయి.
ఆరోజు గడిచిపోయింది. మరుసటి రోజు ఉదయమే మళ్లీ ఫోన్ చేశాడు. ఎత్తాలనిపించలేదు మైత్రికి. మళ్లీ మళ్లీ చేశాడు. ఇప్పుడు మళ్ళీ ఫోన్ రింగవుతోంది. రగిలిపోతున్న మైత్రిలో ఏదో అలజడి. అందులో నుండే ఓ స్థిరమైన ఆలోచన ! వెంటనే బ్యాగ్ నుండి సెల్ తీసింది.
" ఎన్ని సార్లు చేసినా ఫోన్ తీయ వేంటి? గుర్తుందిగా, సాయంత్రం త్వరగా వచ్చేయ్..."
అవతల విసుగ్గా విశ్వ మోహన్.
" సారీ, నాన్న ఇంకా కోలుకోలేదు, హాస్పిటల్ లోనే ఉన్నాం. అమ్మ ఒక్కతే చూసుకోలేదు. అయినా, ఈ పరిస్థితిలో తయారై ఫంక్షన్కు అటెండయే మూడ్ నాకు లేదు... సారీ.." గబగబా చెప్పేసింది.
"... అదేమిటి! రాకపోతే ఎలా?.. " మళ్లీ అతను
".. మరేమీ కాదు, రెండు రోజుల తర్వాత ఒకసారి కలుస్తాను.. బై.."
ఇక అతని మాట వినిపించుకోకుండా పెట్టేసింది ఫోన్.
*** *** ***
పార్కు దగ్గర ఆటో దిగి గేటు వైపు దారి తీసింది మైత్రి. నిశ్చితార్థం అయ్యాక మూడు నాలుగు సార్లు ఇద్దరూ ఇక్కడే కలుసుకున్నారు. ఎప్పుడూ తనే ముందుగా చెప్పిన టైం కు వచ్చి ఎదురు చూసేది. ఈరోజు విశ్వ మోహనే ముందుగా వచ్చి కూర్చుని ఉన్నాడు. మైత్రి ని చూడగానే దిగ్గున లేచి,
" ఏమిటి నువ్వసలు ! ఫోన్ చేస్తే పలకవు, మొన్న రానందుకు ఎంత డిసప్పాయింట్ అయ్యానో తెలుసా,.. అందరి ముందూ అలుసైపోయేలా చేశావు.."
కోపంగా, ఇంకా దబాయిస్తూ గట్టిగా అరిచేశాడు.
"...ఆపుతారా,... " అతని వైపు చేయి చాపుతూ వెంటనే అడ్డుకుంది మైత్రి. ఇన్నిరోజులుగా ఆమెలో శాంతమే గానీ కోపమన్నది చూడని విశ్వమోహన్ ఠక్కున ఆగిపోయాడు.
" ఎంతసేపూ మీ ధోరణే గానీ ఇవతల నా గురించిన ధ్యాస ఉండదా మీకు? మీరెక్కడికి ఎప్పుడు రమ్మంటే అప్పుడే వచ్చేయాలి, ఏమి చేయమంటే అది చేయాలి. ఏమిటి మీ వైఖరి!... నాకసలు నచ్చడం లేదు.."
".......................... "
" ఈ రెణ్ణెళ్లలో ఎన్నిసార్లు మీ ఇంటికి రమ్మన్నారో గుర్తుందా? మీ ఇష్టాలు, కోర్కెలు, అలవాట్లు పదే పదే చెప్పడమే గానీ నా అభిరుచులు చెప్తే అసలు పట్టించుకున్నారా? ఎంత సేపూ మీ అమ్మానాన్న మిమ్మల్ని ఎంత ప్రేమగా పెంచారో, ఎంత కష్టపడి చదివించారో, మీ పై ఎన్ని ఆశలు పెట్టుకున్నారో చెపుతారు గానీ, మరి నా సంగతేమిటి? "
"....................................... "
"చెప్తే ఒప్పుకోరు గానీ, మీ మగవాళ్ళందరి ఉద్దేశం ఏంటండీ? ఆడపిల్లల్ని తల్లిదండ్రులు గాలికీ ధూళికీ పెంచేసి ఉంటారనా? చెప్పాలంటే మగ పిల్లలకంటే ఆడపిల్లల్నే ఎంతో జాగ్రత్తగా, మరింత ప్రేమగా పెంచుకుంటారన్న విషయం ఎన్నడూ.. ఎన్నడూ.. మీ మనసు పొరల్లోకి కూడా దూరదు... "
ఇన్నాళ్లూ ఎంతో మౌనంగా, అమాయకంగా కనిపించే మైత్రి లో ఈ మరో కోణం చూస్తూ విశ్వ మోహన్ చకితుడై అలా చూస్తుండిపోయాడు.
" మీ అమ్మానాన్నల్ని గౌరవించాలి, బాగా చూసుకోవాలి అని చాలా సార్లు చెప్పారు మీరు. మరి నాకు లేరా అమ్మానాన్నలు ! వాళ్ళ సంగతేంటి? వాళ్ళను కూడా మీరు అదే విధంగా గౌరవించాలని నేను ఆశించడం అత్యాశేమీ కాదు కదా !....."
"...................."
" మీకు సంబంధించిన ప్రతీ విషయానికీ నేను స్పందించాలని కోరుకున్నారు. మరి నేనూ అలాగే అనుకుంటానన్న ఆలోచన మీకు రాదా? హాస్పిటల్లో మా నాన్న పరిస్థితి అంత సీరియస్ గా ఉంటే నేను వదిలేసి మీ ఫంక్షన్ కు రావాలని ఎలా కోరుకుంటారు ! ఆ సమయంలో నాకు మీ సహాయమేదైనా ఉంటే బాగుంటుందని నేను అనుకోవడం తప్పేమీ కాదు కదా! ఆ మాత్రం ప్రతిస్పందన మీనుండి నేనూ ఆశించవచ్చు కదా ! .. "
ఓక్షణకాలం ఊపిరి పీల్చుకుని, నిలబడలేక పక్కనే ఉన్న బెంచీ మీద కూలబడింది మైత్రి.
తేరుకున్న విశ్వమోహన్ మెల్లిగా తనూ కూర్చున్నాడు.
" అది కాదు మైత్రీ .. " అంటూ ఏదో చెప్పబోయాడు. కానీ, మైత్రి అతని వైపు స్థిరంగా చూస్తూ,
" ఎందుకో మన ఇద్దరికీ పొసగదనిపిస్తోంది. సారీ, ప్రతిదానికీ ఇలా వ్యక్తిత్వమన్నది లేకుండా గడపడం నాకు సాధ్యం కాని పని.."
అతని మొహంలో రంగులు మారాయి.
".... మా అమ్మానాన్నలకు నేనొక్కదాన్నే. వాళ్లను చూసుకోవాల్సిన బాధ్యత నాకుంది. చూసుకుంటాను కూడా. కానీ మీ వైఖరి నాకా భరోసా కల్పించడం లేదు. బ్రతుకంతా గొడవ పడుతూ భరించడం నా వల్ల కాదు...."
లేచింది మైత్రి. వెంటనే ఏదో గుర్తొచ్చి,
" మరో విషయం. నా జాబ్ గురించి మీకు నేను స్పష్టత నివ్వాలి. ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ నేను జాబ్ మానేసే ప్రసక్తి అంటూ ఉండబోదు... "
" ఆగు మైత్రీ, ఆలోచించు, మనకు నిశ్చితార్థం కూడా అయింది..."గొంతు పెగుల్చుకుని అన్నాడు విశ్వమోహన్.
" అయింది నిశ్చితార్థమే , పెళ్లి కాదు. ఒకవేళ పెళ్లయ్యాక ఇలా జరిగినా నేనిలాగే మాట్లాడేదాన్ని.."
స్థిరంగా అంది మైత్రి.
" మరోసారి ఆలోచించమంటున్నానుగా.. "
" ఆపని చేయాల్సింది మీరు. ఇన్ని రోజులుగా మీరు ప్రవర్తించిన తీరు గుర్తుకు తెచ్చుకొని ఓసారి ఆత్మవిమర్శ చేసుకొని చూడండి. మీరు కరెక్టే అని మీకు అనిపిస్తే మళ్లీ నన్ను కలిసే ప్రయత్నం చేయకండి ప్లీజ్.."
సూటిగా అతని వైపు ఓసారి చూసి, వెనుదిరిగి వడివడిగా అడుగులేస్తూ గేటు దాటి వెళ్ళిపోయింది మైత్రి. వెళ్తున్న ఆమెనే చూస్తూ,
" మై గాడ్, అమ్మాయిలు ఇలా కూడా మాట్లాడతారా! "
అనుకుని విస్తుపోవడం విశ్వమోహన్ వంతై అలా కూర్చుండిపోయాడు. ఇన్ని రోజుల తన ప్రవర్తన తీరుకు ఇది మైత్రి ప్రతిస్పందనలా తోచిందతనికి. మరుక్షణమే అతనిలో ఎక్కడో ఏదో మూల మెల్ల మెల్లగా అంతర్మధనం మొదలైంది.
****************************************
.jpg)