🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
భువి భావనలు🐦
🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷
ఆటో బస్టాండ్ వైపు సాగిపోతోంది. అందులో కూర్చున్న అవనికి గుండె దడ దడ లాడుతోంది. ఓవైపు చల్లగాలి వీస్తున్నా చెమటలు కారిపోతున్నాయి. మరో ఐదు నిమిషాల్లో ఆటో బస్టాండ్ వద్ద ఆగింది. దిగి, ఆటో వాడి చేతిలో యాభై నోటు పెట్టి చిల్లర కోసం కూడా చూడకుండా పరుగులాంటి నడకతో బస్టాండ్ లోపలికొచ్చి పడింది. ఓ నిమిషం పాటు ఊపిరి పీల్చుకుని, చుట్టూ కలయ చూసింది గిరీష్ కోసం. ఎక్కడా కనిపించలేదు.
" అదేంటీ, ఐదింటికే వస్తానన్నాడే , ఐదున్నర కూడా దాటింది, ఇంకా రాలేదేంటీ !" అనుకుంటూ, వచ్చి ఎక్కడైనా కూర్చుని ఉన్నాడేమో అని ఓ సారి ఈ చివరి నుండి ఆ చివర దాకా చుట్టేసింది. నిట్టూరుస్తూ వెళ్లి ఓ మూలనున్న బెంచీమీద కూర్చుండిపోయింది.
అవని, గిరీష్ రెండేళ్లుగా ప్రేమించుకుంటున్నారు. ఇద్దరిదీ ఈ మధ్యే డిగ్రీ పూర్తయింది. గిరీష్ ఉద్యోగ ప్రయత్నాల్లో ఉన్నాడు. అవని తండ్రి రాజారావు ప్రతిపాదన మేరకు పి. జీ చేయాలనుకుంటోంది. ఆయన అలా అన్నాడే గానీ మరోవైపు సంబంధాలు చూడటం కూడా మొదలెట్టాడు. కారణం, అవని తర్వాత మరో కూతురు కూడా ఉండడమే. రెండు మూడు సంబంధాలు వాకబు చేయడం, వాటిగురించి ఇంట్లో చర్చలు జరగడం చూసిన అవనికి ఆందోళన మొదలైంది. ధైర్యం చేసి గిరీష్ గురించి చెప్పాలనుకుంది గానీ, తండ్రికి ఈ ప్రేమలూ, దోమలు అసలు నచ్చవు. పైగా గిరీష్ కులం కూడా వేరేనాయె!అంతకన్నా ముఖ్యమైనది ప్రస్తుతం జాబ్ అన్నది లేకపోవడం. ఇలాంటి విషయాల్లో ఆయన చాలా కఠినంగా ఉంటాడు. వేరే దారి కనిపించక అవని గిరీష్ తో చెప్పేసింది విషయం. అలా కొద్దిరోజులు గడిచిపోయాయి.
ఉన్నట్టుండి ఓరోజు అవనిని చూడ్డానికి పెళ్లివారొచ్చారు.అబ్బాయి బెంగుళూరు లో సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్. కాస్తో కూస్తో స్థితిపరులే. బాదరబందీలేవీ లేవు . తల్లీ దండ్రికీ, అబ్బాయికీ అవని నచ్చేసింది. వంకలు పెట్టడానికీ, అభ్యంతరం చెప్పడానికీ ఏమీ లేవనిపించింది అవని తల్లిదండ్రులకి. అంతా చాలా సంతృప్తిగా ఫీలయ్యారు. అయినా అవనిని కూడా ఓ మాట అడిగాడు రాజారావు. అందరూ ఎంతో సంతోషంగా ఉన్న ఆ సమయంలో ఏం చెప్పాలో తోచక, గాభరాగా ఏదో తలాడించేసింది.
అంతే! ఇంక ఆలస్యం దేనికి అనుకుంటూ ఇరు పక్షాల వారూ మర్నాడే కూర్చుని మాట్లాడుకుని అబ్బాయి కి సెలవు ఎక్కువగా లేదనుకుంటూ పెళ్లి కి మరో పది రోజుల్లో ముహూర్తం నిశ్చయించేశారు. అవన్నీ గుండెల్లో రాయి పడింది. ఇంత త్వరగా అంత మంచి సంబంధం, పెద్దగా కట్నకానుకలు కూడా ఆశించకుండా కుదిరి నందుకు తల్లిదండ్రీ మహదానందంగా ఉన్నారు. మరోవైపు చెల్లెలు అనిత హడావుడీ ! ఇప్పుడు తన ప్రేమ విషయం చెప్తే ఇంట్లో పరిస్థితి అంతా తారుమారయిపోతుంది. పైగా గిరీష్ కంటే అన్ని విధాల ఎన్నోరెట్లు గొప్పదైన సంబంధమాయె ! కానీ రెండు సంవత్సరాల ప్రేమను కాదనడానికి ఆమె అంతరంగం ఒప్పుకోవడం లేదు. గిరి తో పరిచయం, స్నేహం, ప్రేమ మరీ మరీ గుర్తొచ్చి మనసు సమాధాన పడలేక పోతోంది. బాగా ఆలోచించి రెండు రోజుల తర్వాత ఫోన్ చేసి గిరీష్ కు విషయం తెలియజేసింది. జవాబుగా ఓ గంటాగి ఫోన్ చేస్తానన్నాడు గిరీష్. అలాగే మరో గంట తర్వాత మాట్లాడాడు.
" మనం హైదరాబాద్ వెళ్ళిపోదాం అవనీ, నేను కంప్యూటర్ కోర్సులు కూడా చేశాను కదా, ఏదో ఒక జాబ్ దొరక్కపోదు. ఎల్లుండి సాయంత్రం వెళ్లి ముందు రిజిస్టర్ మ్యారేజ్ చేసుకుందాం. నీవు ఓకేనా? అయితే ఎల్లుండి సాయంత్రం అయిదింటికి బస్టాండ్ కు వచ్చేయ్... "
ఠక్కున ఫోన్ కట్ చేసింది. ఓ క్షణం గుండె వేగం పెరిగింది అవనికి. తర్వాత సర్దుకుని, కాస్త సంతోషంగా అనిపించినా, ఏదో సంకోచం తొలిచేయసాగిందామెని. కానీ, ఒకరిని ప్రేమించి మరొకరిని పెళ్లాడ్డం ఎందుకో సముచితంగా అనిపించటం లేదు. కాస్త టైం అడుగుదామంటే వారం రోజుల్లోపే పెళ్లి ! ఆలస్యం చేస్తే ప్రేమించినవాడికి దూరమైపోయిజీవితమంతా .....ఇక ఆలోచించలేక పోయింది. వెంటనే ఫోన్ చేసి సరేనని చెప్పేసింది.
చెప్పడం అయితే సులభంగా చెప్పేసింది గానీ, ఆ క్షణం నుండే మొదలైందాపిల్లకి అసలైన నరకం ! పెళ్లికి ఎక్కువ సమయం లేదని కుదిరిన రోజునుండీ ఏవేవో షాపింగ్ లు మొదలెట్టారు ఇంట్లో వాళ్ళు. చీరలు కొనాలంటూ, నగలు కొనాలంటూ బయలుదేరదీసే వాళ్ళు ముగ్గురూ. దానికితోడు దగ్గరి చుట్టాలంతా దిగిపోతున్నారు మెల్లి మెల్లిగా. మనసంతా వ్యాకులత ఓవైపు, తప్పేమైనా చేస్తున్నానా అన్న ఆందోళన మరోవైపు-- అవనిని అతలాకుతలం చేయసాగాయి. అలా ఒకరోజు గడిచి, రెండో రోజు మధ్యాహ్నం కూడా దాటిపోయింది. షాపింగ్ నుంచి ఇంటికి వచ్చి, ఏదో తిన్నాననిపించి అలా మంచం మీద వాలిపోయింది. అంతలోనే గిరీష్ ఫోన్!
" అవనీ, ఏంటి, రెడీయేనా... వస్తున్నావా?... "
దిగ్గున లేచింది అవని. ఏదో తెలీని ధైర్యం ఆ వహించినట్లయి,గబగబా ఓ చిన్న బ్యాగులో రెండు మూడు జతలుబట్టలు, ఖర్చులకంటూ నాన్న ఇచ్చిన పదివేలక్యాష్ కుక్కే సుకుని, లేచి తయారైపోయింది. సమయం నాలుగున్నర అయింది. ఓ సారి రూమ్ నుండి బయటకు వచ్చి, తొంగి చూసింది. అమ్మ, పిన్ని, నాయనమ్మ విశ్రాంతిగా పడుకుని ఉన్నారు. చెల్లి అనిత కాలేజీ కి వెళ్ళినట్టుంది. గుండెదడను కాస్త అదుపులో పెట్టుకొని, ఎలాగో గొంతు పెగల్చుకుని,
" అమ్మా, బయటికెళ్తున్నా, పనుంది..."
అంటూ అమ్మనుద్దేశించి అనడం,
" సరేలే, త్వరగా వచ్చేయ్.."
అని తల్లి బదులివ్వడం జరిగిపోయింది. 'బ్రతుకు జీవుడా'అనుకుంటూ బయట పడింది రెండు నిమిషాల్లో.
బెంచి మీద అటూ ఇటూ విసుగ్గా కదిలింది అవని. తనేమో అంత టెన్షన్ లో కొట్టుమిట్టాడుతుంటే ఈ మనిషి ఇంకా రాడేమిటి? అప్పుడే తనొచ్చి అరగంట దాటిపోయింది. హైదరాబాద్ వెళ్లే బస్సులు రెండు వెళ్ళిపోయాయి తను చూస్తుండగానే. మరోటి కదలడానికి సిద్ధంగా ఉంది.
" ఆలస్యం చేసే వాడు కాదే, ఎందుకిలా?. కొంపదీసి వస్తోంటే ఏ ఆక్సిడెంట్ అయినా...."
అవనిలో అనవసర ఆందోళనలు.. అనుమానాలు !.. అంతలోనే....
" ఛ ఛ !.. అలా ఏమయి ఉండదు.."
అనుకుని సర్ది చెప్పుకుంది. తన ఆలోచనల్లో తానుండగా మూడో బస్సు మెల్లిగా స్టార్ట్ అయింది. కంగారుగా లేచి నిలుచుంది అవని.
" ఇలా ఇక్కడ ఎవరైనా తెలిసిన వాళ్ళు నన్ను చూశారంటే ఇంకేమైనా ఉందా!"
క్షణక్షణానికి ఆ పిల్లలో టెన్షన్ అధికమై పోతోంది. బస్సు కదిలింది. ఉస్సురని నిట్టూర్చి, మళ్లీ బెంచీ వైపు నడవబోయింది. అంతలో దూరంగా వస్తూ కనిపించాడు గిరీష్!.
' అమ్మయ్య'
అనుకుంటూ గబగబా వెళ్లి, అతన్ని సమీపించి,
" ఏమిటింత ఆలస్యం.... పద పద.. బస్సు వెళ్ళిపోతోంది.... "
అంటూ అతని చెయ్యి పట్టుకుని ముందుకు కదిలింది. కానీ గిరీష్ ఆమెను వారిస్తూ,
" అవనీ, కాస్తాగు, నీతో మాట్లాడాలి..."
అంటూ వెనక్కి లాగాడు.
" బస్సులో కూర్చుని మాట్లాడుకుందాం, ముందు పద.... "
" లేదు అవనీ,... మనం వెళ్ళటం లేదు.."
ఠక్కున అతని చెయ్యి వదిలేసింది అవని విస్తుబోతూ.
" అవును,రా, ఇలా కూర్చో.."
అంటూ బెంచీ వద్దకు తీసుకెళ్లి కూర్చోబెట్టాడు.
--- ముగింపు తర్వాతి పోస్టులో---
No comments:
Post a Comment