" డాడీ, రేపటి నుండి నేను పింకీ వాళ్ళ మమ్మీ ట్యూషన్ లో జాయిన్ అవుతాను. మ్యాథ్స్ లో మార్క్స్ బాగా తగ్గిపోతున్నాయి. ఆంటీ దగ్గరికి మా క్లాస్మేట్స్ చాలామంది వెళ్తున్నారు... "
ఉదయం స్కూలుకు వెళ్ళబోతూ తండ్రి రాజశేఖర్ తో చెప్పేసింది విజ్జి.
" అదేంట్రా, ఇంట్లోనే ఫస్ట్ క్లాస్ మ్యాథ్స్ టీచర్ ని పెట్టుకుని వేరే ఎక్కడికో వెళ్తానంటావు? మొన్న టీచర్స్ డే కి బెస్ట్ టీచర్ అవార్డ్ కూడా వచ్చింది... !"
"... ఎవరూ ! మమ్మీనా ! వద్దు డాడీ, మమ్మీ చాలా స్పీడ్.. అర్థం కావు... వద్దు.. నేను అక్కడికే వెళ్తాను.. "
లోపల గదిలో ఉన్న రాగిణి చెవిలో ఆ మాటలు దూరాయి. మనసు చివుక్కుమంది. అంతలోనే సర్దుకుని, ఏదో గుర్తొచ్చి నవ్వుకుంది. చిన్నతనంలో తానూ అంతే. తండ్రి ఆరోజుల్లోనే బి ఏ గ్రాడ్యుయేట్. ఇంగ్లీష్ లో చక్కగా మాట్లాడేవాడు. చుట్టుపక్కల పిల్లలంతా ఆయన వద్దకు వచ్చి పాఠాలు చెప్పించు కునే వారు. తనను పిలిచి,
" ఏవైనా తెలియనివుంటే చెప్తాను రామ్మా... " అంటే,
".. పో నాన్నా..నీకేం తెలీదు... మా సార్ వాళ్లను అడుగుతా లే... " అనేది.
****
రాత్రి భోజనాలయ్యాక అంతా హాల్లో కూర్చున్నారు. మాధవరావు కూడా వచ్చేసి, ఛైర్ లో కూర్చుని, జేబులోనుండి కాయితం తీశాడు. అది గమనించిన భార్య, పిల్లలిద్దరూ మెల్లిగా లేవబోయారు.
".. అరె !.. ఎక్కడికి లేస్తున్నారు? కూర్చోండి.. రెండు రోజుల క్రితం రాశానీ కవిత... అందరూ విని అభిప్రాయం చెప్పండి... "
అంటూ మడత విప్పాడు.
" అబ్బ !నాన్నా, ఇప్పుడే తిన్నాం. ఎందుకు మమ్మల్ని హింసిస్తావు? "
అంటూ లేచారు పిల్లలిద్దరూ.
" అరె ! మా ఆఫీస్ లో తెగ మెచ్చుకుంటారు. అందరూ అడిగి మరీ చదివించుకుంటారు నా కవితల్ని. మీరేంటిలా !.. "
" అయితే వాళ్ళకే వినిపించండి.... "
అంటూ భార్య కూడా లేచి వంటింట్లోకి నడిచింది.
"..ఛ ఛ ! బొత్తిగా టేస్ట్ అన్నది లేదు వీళ్ళకి... "
అనుకుంటూ కాగితం మడిచి మళ్ళీ జేబులో పెట్టేసుకున్నాడు మాధవరావు. అతని రచనలు అడపాదడపా మ్యాగజైన్స్ లో వస్తుంటాయి. ఆఫీసులో అంతా బాగా రాస్తాడన్న గుర్తింపు కూడా ఆతనికుంది. కానీ... ఇంట్లోనేమో ఇలా..... !
****
" ఒరే, అన్నయ్యా, కాస్త ఆ గోల ఆపుతావా ! "
చెవులు మూసుకుంటూ గట్టిగా అరిచింది సంగీత.
" అబ్బ ! నీకు సంగీత అని ఎలా పెట్టారే పేరు ! అమ్మా నాన్నల్ని అనాలి... ప్రతీ సంవత్సరం మా కాలేజీలో మ్యూజిక్ కాంపిటీషన్ లో నేనే ఫస్ట్ వస్తాను.... నీకు మాత్రం నేను పాడితే అస్సలు నచ్చదు.... నేను కూనిరాగం తీసినా చాలు... నీకు గోలగా అనిపిస్తుంది... "
తనకెంతో ఇష్టమైన పాటను తన్మయత్వంతో పాడుకుంటున్న కార్తీక్ ఠక్కున ఆపేసి, కినుకగా అన్నాడు.
" సరె సర్లే... !"
అంటూ మూతి తిప్పుకుంటూ అటు తిరిగింది సంగీత.
చిన్నబుచ్చుకున్నాడు కార్తీక్. పోనీ, అమ్మ, నాన్న యినా మెచ్చుకుంటారా అంటే... వాళ్ళదీ ఇదే మాట !
" రేయ్, ఈ పాటలు, ఆటలు, సంగీతాలూ కూడు పెడతాయిట్రా? బుద్ధిగా చదువుకో.... "
అంటూ తన టాలెంట్ మీద నీళ్ళుచల్లేస్తారు ! బయట అంతా తన గొంతు చాలా బాగుందంటారు. కానీ... వీళ్ళేమో ఇలా ! ఎందుకు తనని ప్రోత్సహించరు? మెచ్చుకోరు? తనలో తనే గొణుక్కున్నాడు కార్తీక్.
*****
బాబూ ! పెరటి చెట్టు మందుకు పనికి రాదంటారు. ఇంట్లో వాళ్ళు మన టాలెంట్స్ గుర్తించరు. గుర్తించినా ఒప్పుకోరు గాక ఒప్పుకోరు. ఒప్పుకున్నా ప్రోత్సహించే ప్రశ్నే ఉండదు. మనల్ని మనమే ప్రోత్సహించుకోవాలి. మన భుజం మనమే తట్టుకోవాలి... తెలిసిందా ! అంతే మరి ! ... సరేనా... ! 👌
🙂🙂🙂🙂🙂
No comments:
Post a Comment